Interdisciplinair samenwerken

Doelgroep Alle hulpverleners in de gezondheidszorg.

Inhoud Dit boek is geschreven door een ervaren Vlaamse docent en gedragswetenschapper met veel ervaring in de kinesitherapie (fysiotherapie) en revalidatiegeneeskunde. Het relatief dunne boek suggereert de gehele gezondheidszorg te beslaan. Het bestaat uit acht hoofdstukken waarbij het eerste hoofdstuk beschrijft wat samenwerking is, wat de voorwaarden zijn en wat uni-, multi-, inter- en transdisciplinair werken is. Vyt breekt een lans voor het samenwerken, en keert zich tegen de neiging van disciplines om zich taakgebieden toe te eigenen.

Hoofdstuk twee beschrijft waarom samenwerken nodig is en de auteur refereert hierbij uitgebreid aan de richtlijnen van de WHO. Hoofdstuk drie beschrijft het beroepsprofiel en de basiscompetenties van beroepen die samenwerken, en de huisarts wordt hierbij als eerste beschreven. Daarna volgen de verloskundige, kinesitherapeut (fysiotherapeut), ergotherapeut, logopedist, podoloog, maatschappelijk werker en audioloog. De huisarts wordt beschreven als een arts die niet is gespecialiseerd, terwijl ook in België een postacademische huisartsopleiding geldt. Medisch specialisten worden niet omschreven. Hoofdstuk vier beschrijft kort de inhoud en het doel van een interdisciplinair zorgplan. De auteur benadrukt dat een zorgplan geen acties van de zorgverlener moet bevatten (wondverzorging) maar liever gezamenlijke zorgdoelen (zelfstandige wondverzorging). Ook beschrijft hij enkele casus die vooral revalidatiesituaties betreffen. Hoofdstuk vijf en zes behandelen competenties voor samenwerken en overleg, en de kwaliteit van samenwerken. Ook instrumenten (vragenlijsten) om de kwaliteit van samenwerking te beoordelen komen aan de orde. Tot slot volgen tips voor effectief vergaderen: voorbereiden, structureren, besluitvorming en omgangsvormen, en verwijst de auteur naar artikelen, boeken en lopende onderzoeken.

Oordeel Het boek is weinig praktisch en lijkt vooral betrekking te hebben op samenwerken tussen paramedici in de revalidatiesetting. Er staan op zich verstandige tips in over effectief vergaderen en over het maken van een interdisciplinair zorgplan, maar de informatie is te beknopt om behulpzaam te zijn. Het boek lijkt leerzaam voor Vlaamse gedragswetenschappers die zich willen specialiseren in de gezondheidszorg, maar is niet relevant voor huisartsen.