ECG’s in de huisartsenpraktijk

Collega De Ruijter maakt zich terecht zorgen als er op onheuse gronden ECG’s worden gemaakt in de huisartsenpraktijk.1 Perverse, financiële prikkels mogen nooit een argument zijn om huisartsen die onbekwaam zijn in ECG-beoordeling te stimuleren ECG’s te gaan maken. Dit laat onverlet dat vele huisartsen in hun praktijk ECG’s maken en een substantieel deel van hen adequaat geschoold is. De kernvraag is daarbij: ‘wat is het nut van ECG’s in de eerste lijn?’

De auteurs van de nascholing over ECG’s zijn allen kaderhuisartsen hart- en vaatziekten (HVZ) en geschoold in het kritisch beoordelen van hun functioneren.2 Vandaar ook dat Konings in Medisch Contact haar eigen grenzen onder de loep neemt.3 De auteurs hebben daarbij specifieke expertise over het verschil tussen de specialist in de tweede lijn met een sterk geselecteerde patiëntenpopulatie en de huisarts die zorg levert aan de ‘vrij loslopende mens’.

De insteek van het artikel is om ECG’s te maken op rationele gronden. Daarom zetten de auteurs uiteen welke indicaties voor een ECG van meerwaarde zijn in de eerste lijn. Zij lichten tevens toe wanneer ECG’s nutteloos zijn. Een routine-ECG bij CVRM wordt beargumenteerd verworpen. Alleen bij specifieke indicaties wordt het maken van een ECG door huisarten aanbevolen: vermoeden van ritmestoornissen – onder andere AF en bradycardie (mits tijdens klachten) – en bij stabiele angina pectoris of hartfalen.

Een M&I-vergoeding is nooit bedoeld om een verrichting te gaan uitvoeren waartoe men onbekwaam is of de organisatiestructuur niet toe heeft. Iedere huisarts dient zelf te bepalen in hoeverre hij of zij dit diagnosticum daadwerkelijk inzet. Voor de huisartsen die verder willen met elektrocardiografie denken we dat de auteurs in hun aankomende reeks artikelen een bijdrage kunnen leveren aan het vergroten van kennis over ECG’s.