Vorige week zag ik in het HIS van een patiënt die voor iets anders kwam, dat hij al jarenlang oxycodon gebruikt. Toen ik hem er op attent maakte, vertelde hij dat hij dit al jaren zonder problemen gebruikte voor een chronisch pijnsyndroom; het was voorgeschreven door de pijnkliniek.
Toen moest ik denken aan de valkuilen bij de routines en afspraken in de praktijk. Tijdens het spreekuur spreken we met de patiënt af hoe lang die een medicijn gaat gebruiken wanneer we het voorschrijven. Sommige medicijnen gebruik je langere tijd, zoals antidepressiva.
We hebben een protocol voor herhaalreceptuur waarin vermeld staat hoe en welke herhaalrecepten de assistente mag verwerken, waarna de huisarts het recept autoriseert en digitaal naar de apotheek stuurt. In ons HIS staat exact wat de actuele medicatie is, de apotheker waarschuwt ons als er mogelijk interactie is tussen verschillende medicijnen, en de patiënt komt regelmatig langs om het medicijngebruik te bespreken.
Tot zover het ideale plaatje, want als je bij elk van de vorige stappen kritisch kijkt in welke mate het werkt zoals het bedoeld is, kom je wellicht tot verrassende bevindingen. Idee om dit eens in het praktijkoverleg te agenderen? Zo is bij mij het overzicht van actuele medicatie vaak niet kloppend doordat berichten van de apotheek niet zijn verwerkt bij eigen voorschriften of die van de specialist. Ik heb met mijn patiënt een afspraak gemaakt om hiervoor eens rustig te gaan zitten, alle relevante informatie door te nemen en een plan te maken.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
