Doel is een goed bereikbare spoedzorg, juist om dat ene ernstig zieke kind er tijdig uit te pikken
We hebben vaccins, maar doorstaan die de harde realiteit van beleidskeuzes op basis van (kosten)effectiviteit en misinformatie van antivaxers? En hebben wij als huisartsen voldoende kennis paraat om hierover goed voor te lichten en te adviseren?
De diagnostiek van meningitis is nog lastiger. De vele kinderen die zich presenteren met koorts zijn slechts het topje van de ijsberg, stellen Peetoom en De Bont in dit nummer. We zien kinderen met meningitis sporadisch en ze hebben zelden de klassieke, niet wegdrukbare petechiën. We moeten afgaan op de ongerustheid van de ouders, onze anamnese en lichamelijk onderzoek en vertrouwen op onze klinische blik en pluis-/niet-pluisgevoel. De CRP-test, waar we vaak naar grijpen, is bij kinderen zeker niet het ja-neetestje dat ons dan helpt. Dit blijkt ook uit discussies in H&W.
In de triageprotocollen zie je de onzekerheid doorsijpelen: ze worden defensiever gehanteerd en er is meer upcoding van urgentie. Hierdoor is er meer (ervaren) druk, terwijl we niet meer patiënten zien in de diensten. Dienst doen ervaren we als lastiger bij een grotere en ons onbekende populatie met relatief meer ernstige morbiditeit. Daarmee komt de toegankelijkheid van 24/7 medische spoedzorg onder druk te staan. Er is een grote urgentie om met oplossingen te komen voor deze inhoudelijke en organisatorische vragen. LHV en Ineen zijn hier al mee bezig. Maar ook wetenschappelijk onderzoek en evaluatie van experimenten blijven van belang.
Het uiteindelijke doel is de spoedzorg inhoudelijk en organisatorisch zo neer te zetten dat de bereikbaarheid goed blijft, juist om dat ene ernstig zieke kind er tijdig uit te pikken, en te hopen dat dat het verschil maakt.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
