Interview met Marco Blanker, begeleidend arts Elfstedentochtzwemmer Maarten van der Weijden

Hoe kwam je in het team van Maartens Elfstedentocht terecht?

“Via Twitter had ik contact met hem. Op een dag vroeg hij of ik medisch verantwoordelijk wilde zijn voor de mensen die in de elf steden gesponsord mee zouden zwemmen. Vanwege E. coli in het water kon dat helaas niet doorgaan. Intussen begon Maarten mij steeds meer vragen te stellen over de medische kant van de onderneming. Hoe kon hij zijn lichaamstemperatuur op peil houden? Hoe zat het met voeding? Dat soort vragen. Uiteindelijk wilde hij mij erbij als dokter die over zijn veiligheid waakte.”

Had je daarvoor voldoende kennis van zaken?

“De nodige knowhow haalde ik bij twee sportartsen uit mijn netwerk in Zwolle. We hebben het hele plan met hen doorgesproken. Op hun aanraden deden we bloedbepalingen, bloeddruk- en gewichtsmetingen rondom trainingen. Zo konden we inschatten of wat hij deed veilig was. Want dat was natuurlijk de hamvraag. Gezien zijn lange trainingen vermoedden we dat zijn lichaam het aankon, al begaf hij zich met drie dagen zwemmen op onbekend terrein.”

Er zat geen sportarts in het medisch team?

“Op het laatst kwam er een sportarts bij voor het meten van Maartens temperatuur tijdens het zwemmen, met een capsule in zijn buik. De metingen gingen via een zendertje op zijn rug naar een tablet op de boot. Omdat hij geen relatie had met Maarten hield de sportarts zich verder op de achtergrond. Die relatie had ik wel opgebouwd en hoe spectaculair de onderneming ook was, het was gewoon huisartsgeneeskunde: werken met je blote handen, ogen, oren en neus.”

Als hij Olympisch goud had kunnen winnen, weet ik niet of hij had geluisterd, maar zijn doel was zoveel mogelijk geld binnenhalen

Jij had dus de medische eindverantwoordelijkheid, dat is niet niks…

“Klopt, maar dat ben ik als huisarts gewend. Bovendien was het een gedeelde verantwoordelijkheid. En niemand heeft tegen Maarten gezegd dat het verstandig was, wat hij ging doen. Maar net als in de huisartsenpraktijk maak je een aantal inschattingen en neem je op basis daarvan beslissingen. Mijn inschatting was dat het kon, maar weten deden we het niet. Daarom hebben we vooraf een aantal scenario’s geformuleerd. Eén ervan was dat ik het niet meer verantwoord zou vinden.”

Je moest hem inderdaad voortijdig uit het water halen. Kon hij dat accepteren?

“Als hij Olympisch goud had kunnen winnen, weet ik niet of hij had geluisterd, maar zijn doel was zoveel mogelijk geld binnenhalen. Toen ik op de derde dag terugkwam op de boot, zag ik al snel dat het mis was. Maarten zei dat hij in slaap viel tijdens het zwemmen. Een korte slaapstop – op een vlot met matras, dekbed en warmtefolie – hielp niet. Hij gaf ook steeds over, zelfs nadat ik daar iets tegen gegeven had. Dat deed de deur dicht. Na 55 uur en 163 kilometer zwemmen moest hij van mij het water uit.”

Verliep de rest van de tocht zonder problemen?

“Niet helemaal. De eerste nacht had hij een flinke inzinking. Hij had pijn en wilde niet verder, maar het probleem was vooral mentaal. Toen hebben we hem juist overgehaald om door te gaan. ‘Als je hier stopt, dan houdt het op,’ zei ik. Dat voelde als pure chantage en was een stuk moeilijker dan de onderneming voortijdig afblazen. Maar elke slag die hij zwom betekende extra geld. Op een gegeven moment kwam er duizend euro per minuut binnen. Met de vijf miljoen euro die hij uiteindelijk ophaalde streefde hij zijn doel ver voorbij. Daarmee sponsort Maarten nu twaalf kankeronderzoeksprojecten.”