Langetermijneffecten van Q-koorts op psychosociaal functioneren

De onderzoekers vergeleken patiënten met chronische Q-koorts of QFS met patiënten met diabetes mellitus (DM 2) en met een steekproef uit de gewone bevolking. Ze wierven Q-koortspatiënten via enkele Nederlandse centra, diabetespatiënten (met vergelijkbare ziekteduur als Q-koortspatiënten) via het Nijmeegse Academisch Huisartsen Netwerk, en de steekproef uit de populatie via advertenties in kranten en ‘snowball sampling’. De deelnemers vulden een vragenlijst in over vier domeinen (kwaliteit van leven, angst, sociaal functioneren, tevredenheid in relaties) en potentiële beïnvloedende factoren (vermoeidheid, fysiek en cognitief functioneren en ziekteperceptie). De onderzoekers analyseerden de invloed van deze vier factoren op de domeinen aan de hand van multivariate regressiemodellen met correctie voor confounders.

In totaal vulden 56% van de aangeschreven chronische Q-koortspatiënten de vragenlijst in (n = 80), 62% van de QFS-patiënten (n = 155), 20% van de diabetespatiënten (n = 157) en 84% uit de gewone bevolking (n = 279). Chronische Q-koortspatiënten waren gemiddeld ouder (70,1 jaar), vaker man (86,3%) en lager opgeleid (47,5%) dan patiënten uit de andere groepen. QFS- en chronische-Q-koortspatiënten scoorden, na correctie, gemiddeld 11,1 en 8,5 punten lager (schaal 0 tot 100) op kwaliteit van leven dan de referentiegroepen, door meer depressie, minder tevredenheid, meer angst en een lager niveau van sociaal functioneren. Ze rapporteerden ook slechter fysiek en cognitief functioneren, bepaalde ziektepercepties en een hoge mate van vermoeidheid. Deze factoren beïnvloedden de ervaren kwaliteit van leven; vermoeidheid had het meeste invloed.

De langetermijngevolgen van Q-koorts, QFS en chronische Q-koorts hebben dus een significante, langdurige, negatieve impact op de ervaren kwaliteit van leven. Huisartsen moeten zich hiervan bewust zijn om patiënten adequate begeleiding te kunnen bieden.