Risico van het vak [Redactioneel]

Een richtlijn vol overwegingen en nuanceringen en met een stevige plek voor gedeelde besluitvorming. Chapeau voor de richtlijnmakers!

Waarom dan nog discussie? Die focust voornamelijk op één zin: bij patiënten met hart-vaatziekten < 70 jaar is de streefwaarde LDL-cholesterol nu ook voor de eerste lijn verlaagd van 2,5 naar 1,8. Een poldercompromis. Maar is dat compromis achteraf gezien wel zo’n goed idee met alle twijfels en vragen die het oproept?

Twijfel of de wetenschap (en ook de wetenschappelijke vereniging) nog te vertrouwen is. Of is, passend bij de tijdgeest, de wetenschap ook maar een mening van experts betaald door de industrie? Twijfel of de zorgkosten toenemen door meer verwijzing van patiënten naar de duurdere tweede lijn voor het voorschrijven van de dure PCSK9-remmers.

En twijfel in de spreekkamer. Ben ik als hulpverlener nog te vertrouwen als ik een richtlijn volg die negatief in het nieuws is geweest, of als ik deze op dit punt juist niet volg? Ook de patiënt zit met vragen: wat zijn mijn mogelijkheden, wat zijn de voor- en nadelen daarvan en wat betekent dat concreet in mijn situatie? Hier verwacht de patiënt een antwoord op. Lastige vragen, en getuige de stevige kritiek in dit nummer op de nieuwe streefwaarde, heeft ook de nieuwe generatie huisartsen hier moeite mee.

Deze controverse vraagt inmiddels om risicomanagement op meerdere niveaus. De betrokken wetenschappelijke verenigingen doen dit door de rug recht te houden, ze pareren de kritiek stevig en gezamenlijk. En er was een wake-upcall wat betreft communicatie-, risico- en implementatiemanagement.

In de praktijk kunnen we het risico managen door, met steun van de zorggroep en kaderhuisartsen, als huisartsen en praktijkondersteuners op een lijn te gaan zitten. Door eenduidig en helder naar patiënten te communiceren. Verdiep je als praktijk erin, maak goede afspraken en maak gebruik van de gemaakte implementatiehulpmiddelen, zoals bijvoorbeeld de informatie op Thuisarts.nl.

Want ook na het lezen van deze H&W blijven er open eindjes. Voor mij zou fire and forget, zoals Bruggink stelt, bij een grote groep best mogen met daarnaast echte gezamenlijke besluitvorming bij de groep met een hoog geschat recidiefrisico op hart- en vaatziekten. En laten we voor een stevige discussie en open eindjes niet bang zijn, dat mag en is ook het mooie (risico) van ons vak!