Nieuw onderzoek naar de diagnostiek van longembolie

De diagnostiek van longembolie is lastig: symptomen zijn vaak aspecifiek en overlappen met die van andere ziekten, vooral pneumonie.1 Volgens de huidige NHG-Standaard Diepe veneuze trombose en longembolie dient de huisarts hiervoor de Wells-regel te gebruiken, gevolgd door een D-dimeertest.2 De D-dimeer is echter vaak foutpositief, waardoor patiënten achteraf gezien onnodig werden doorverwezen.3 Aan de andere kant is longembolie nog steeds een van de meest gemiste diagnoses.4

Recent is een nieuwe beslisregel ontworpen: de YEARS-strategie.5 Hierbij start de arts met de beoordeling van drie items: (1) tekenen van diepe veneuze trombose, (2) hemoptoë en (3) longembolie is de meest waarschijnlijke diagnose. Daarnaast laat hij bij iedere patiënt een D-dimeertest verrichten, waarbij de afkapwaarde variabel is. Bij patiënten bij wie de bovengenoemde items afwezig zijn, is de afkapwaarde hoger (1000 microgr/L). Als er daarentegen wel een of meer items aanwezig zijn, wordt de standaard afkapwaarde (500 microgr/L) gehanteerd. Met een D-dimeeruitslag onder de afkapwaarde kan een longembolie worden uitgesloten. Validatie van de YEARS-strategie in de tweedelijnszorg liet zien dat het aantal patiënten bij wie geen CT-scan nodig was, werd verhoogd van 34% naar 48% met dezelfde veiligheid.6

In dit onderzoek wordt bekeken of de YEARS-strategie veilig en effectief is bij het gebruik in de huisartsenpraktijk. Het doel daarvan is dat de huisarts beter kan selecteren welke patiënten hij moet doorverwijzen bij een vermoeden van longembolie. Er wordt ook nagegaan wat de toegevoegde waarde is van een CRP-test bij de diagnostiek van longembolie en welke factoren voor de huisarts bijdragen aan het inschatten van longembolie als meest waarschijnlijke diagnose. De resultaten verwachten we in 2021.