De buurvrouw als diabetescoach

De onderzoekers trainden 18 ervaringsdeskundige buurtbewoners in het aanbieden van een gezondheidsinterventie met cognitieve gedragstherapie (9 trainers bij 96 patiënten) of zonder cognitieve gedragstherapie (9 trainers bij 99 patiënten). De coaches van de interventiegroep hadden al meer ervaring en konden overweg met motivational interviewing. Per groep gaf iedere coach gemiddeld 7 telefonische sessies van 30 tot 60 minuten. De meeste patiënten waren obese, Afro-Amerikaanse vrouwen tussen de 40 en 80 jaar oud met een lage sociaaleconomische status en hun uitgangswaarde van fysiek functioneren was slecht. De rekrutering verliep via snowball sampling. Er was sprake van een intention-to-treatanalyse met sensitiviteitstoetsen. 

Na een korte follow-up van 3 maanden was er in beide groepen vooruitgang qua fysiek functioneren en kwaliteit van leven, in de interventiegroep meer dan in de controlegroep. Er was een klinisch relevante toename in de mentale gezondheidsgerelateerde kwaliteit van leven op de Mental Health Component Scale, een subschaal van de Short Form 12 (interventiegroep + 4,8 ± 8,8; controlegroep + 3,8 ± 8,8; groepsverschil p = 0,001), maar het verschil met de controlegroep was niet klinisch relevant. Bij beide groepen veranderden het HbA1c, de systolische bloeddruk en de BMI niet.

Hoewel de effecten zeer gering zijn, is de inzet van getrainde buurtgenoten een interessant idee, zeker voor deze kwetsbare en moeilijk te bereiken patiënten. De buurtgenoten kennen zowel de ziekte als de voorzieningen in de buurt en kunnen zo een waardevolle bron van informatie zijn.