Wat als ‘niet meer te genezen kanker’ chronisch wordt?

Onderzoekers van het Antoni van Leeuwenhoek deden verslag van de aanbevelingen die 6 focusgroepen rondom deze ziektefase opleverden. Het ging om 3 homogene focusgroepen met 15 huisartsen en 3 heterogene focusgroepen met in totaal 23 huisartsen en medisch specialisten.

Er zijn diverse namen in omloop voor de chronisch palliatieve fase zoals ‘stabiel’, ‘chronisch’ en ‘fase X’. Lang niet alle artsen bleken deze fase te herkennen. Als dat wel gebeurde, beschouwden zij deze fase als afwijkend van de stervensfase, onder andere omdat veel patiënten zich fysiek nog goed voelden. De meeste huisartsen wilden graag vroegtijdig bij deze patiënten worden betrokken om hen goed te kunnen begeleiden en psychosociale problematiek te herkennen. Huisartsen vonden het moeilijk de levensverwachting en het advies over (vervolg)behandeling in te schatten, bijvoorbeeld vanwege onbekendheid van bijwerkingen met immuuntherapie. Ze ervoeren deze fase mede daarom als boeiend maar lastig. Medisch specialisten leken een beter zicht op deze patiëntengroep te hebben en zouden veel informatie hierover (bij voorkeur telefonisch) graag met huisartsen delen. Door het toenemend aantal patiënten gaven de artsen echter aan dat zij de daarvoor benodigde tijdsinvestering niet haalbaar vinden.

De auteurs concluderen dat laagdrempelig contact tussen huisarts en specialist, bijvoorbeeld via een beveiligde app, een goede toevoeging kan zijn. Het is voor huisartsen van belang dat zij zich ervan bewust zijn dat een groeiende groep patiënten zich in deze onzekere fase bevindt en dat zij de communicatie daarover met de specialistisch behandelaar concreter moeten vormgegeven. Vooralsnog is het huisartsgeneeskundige advies: gewoon belangstelling tonen.