Rob Keijzer vertelt over zijn loopbaan

Priester, burgemeester of huisarts?

Waarom ben je huisarts geworden, Rob? Wat verwachtte je ervan en is het uitgekomen? ‘Het was een gevolg van mijn beslissing geen priester te willen worden. Opgegroeid in een klein dorp werd ik geronseld voor het kleinseminarie. Na een succesvolle afronding was de drempel van het celibaat te hoog. Als je geen priester werd, dan bleven burgemeester of huisarts over als gemeenschapsdienende functies. Het werd dus huisarts. Tijdens de studie geneeskunde werd ik af en toe verleid door lokkers als chirurgie en neurologie. Maar uiteindelijk bleef ik trouw aan mijn oorspronkelijke keuze en zwichtte ik voor een tweede verleiding: Lili, mijn partner, met wie ik een huisartsenpraktijk startte en een gezin stichtte. En daar is de eerste les: als ik niet met een huisarts was getrouwd, dan was ik op een andere manier gaan samenwerken. Een visie delen en bijstellen, wakker blijven en inspireren, dat zijn bouwstenen voor een succesvolle “carrière”. Ik ben een denker en een doener, maar bovenal wil ik “begrijpen”. Willen begrijpen vraagt om kennis. En begrijp je iets, dan neemt je kennis impliciet toe.’

Huisarts en meer

‘Als beginnend huisarts merkte ik dat ik een goede klinische blik had en gemakkelijk met spoedgevallen kon omgaan. Een mooie mix van huisarts, gezin en context, daar liep en loop ik voor warm. De biomedische wereld trekt me minder. De verwevenheid van mijn eigen gezin met de praktijk was groot. Behalve de samenwerking met Lili was de “wilde vestiging” daar debet aan. We deden aanvankelijk alle diensten zelf.’ Wanneer begon het te kriebelen, in de zin van ik wil meer, of iets anders erbij? ‘Het kriebelde niet, en het was ook niet uit “verveling”. Het was eerder een omgekeerde weg: vanaf het begin wilde ik naast het praktiseren iets doen met intercollegiale samenwerking, onderwijs en organisatie. Onderzoek trok ook, maar onderwijs bleef eerste keuze.’ Een variatie op het priesterschap? ‘Hmm... Na zo’n tien jaar stonden de praktijk en de kinderen stevig op hun benen, er ontstond ruimte die ik conform mijn “toekomstvisie” gepland kon gaan invullen.’

Huisarts in een gevangen(h)is

‘Niet alles loopt als gepland. Dat geldt ook voor mij. De samenwerking met Lili en andere collega’s kreeg meer gestalte. Op basis van affiniteiten koos de een voor RHV-activiteiten en ikzelf meer voor KNMG-achtige zaken. Ook verdiepte ik me steeds meer in factoren die een hagro tot een succes maken. Je bent elkaars concurrent en toch heb je gemeenschappelijke belangen. Hoe bereik je dan consensus? Er moest iets zijn in de wetmatigheden van samenwerking wat verklaarde waarom samenwerking zo moeizaam verloopt. En ook moesten er oplossingen zijn. Nieuwsgierigheid en willen begrijpen… mijn interesse voor “organisatie” groeide met de dag. Daarnaast werkten we met elkaar in een vrouwengevangenis in de regio. Vrouwelijke gevangenen zijn per definitie slachtoffer en vragen meer zorg. Een leerzame periode! Hier leerde ik dat juist huisartsen zich moeten inzetten voor gevangenen en niet de GGD-artsen. Ook werd mijn ICT-affiniteit zo geprikkeld dat we een “HIS voor de gevangenis” ontwikkelden. Een groot goed voor de continuïteit van zorg!’

Onderwijs, praktijkmanagement en de huisartsencoöperatie

‘Wat ik begreep, verrijkte mijn kennis. En die wilde ik delen, uitdragen. Dus werd ik opleider bij de huisartsenopleiding in Maastricht. Vervolgens vroegen ze me om huisartsbegeleider te worden. Wat een eer, gevraagd worden! Ik haalde er meer uit dan ik erin stopte en werd een belangrijke ervaring rijker: ik was in loondienst, en mijn baas (het hoofd) nodigde mij uit voor functioneringsgesprekken! En daarin werd mij gevraagd wat mijn ambities waren. Wanneer stelt nou iemand die vraag aan een huisarts? Dat is de volgende les: bevraag elkaar en laat je bevragen. Wil je sleutelfiguur of kartrekker zijn? Ik werd gestimuleerd en greep de kans om mij verder te verdiepen in samenwerken en praktijkmanagement. Er liep al een differentiatie bij de opleiding die ik verder uitwerkte. Doordat ik zelf onderwijs moest geven, namen mijn kennis en inzicht in managementprincipes enorm toe. Ik kon ze toepassen in mijn eigen praktijk en zag dat in onze situatie de horizontale structuur een goede keuze was. Een bevestiging van onze natuurlijke competenties. En ik ging verder. Het opzetten van de huisartsenpost en de nieuwe zorgwet boden talloze nieuwe kansen. Inmiddels staat er een huisartsencoöperatie in de regio met een omzet van ruim tien miljoen euro. Maar dat is natuurlijk niet alleen míjn verdienste. Alle losse eindjes kwamen zo voor mij op een natuurlijke manier bij elkaar.’

Enthousiasme en een valkuil minder

Je drijfveer is enthousiasme; een krachtige motivator, maar ook een valkuil. Menig huisarts stort zich op iets nieuws, vliegt met de achtbaan uit de bocht en raakt gefrustreerd. Hoe zit dat bij jou? ‘Dat is mijn belangrijkste les: stel vooraf voorwaarden als je gevraagd wordt iets te doen of als je zelf een project wilt starten. Zorg dat je “body” hebt, gemandateerd kunt werken op basis van consensus binnen de groep die je vertegenwoordigt.’ En… heb je al een nieuwe uitdaging naast de kaderopleiding? ‘Jazeker, samen met de specialisten in de regio een visie ontwikkelen op het gemeenschappelijke EMD.’

Hoe krijg je zo’n boeiende carrière compact op papier…? Ik ga maar een cursus schrijfvaardigheden volgen!

Paul Ram, huisarts, hoofd Huisartsopleiding Universiteit Maastricht