Wij wonen thuis één hoog en werken beneden. Als de bel gaat, moet je dus kiezen tussen naar beneden lopen of via de intercom vragen wie aan de voordeur staat. Mijn vrouw vindt dat laatste te onpersoonlijk en draaft wat af. Maar na een schokkende ervaring heb ik mij aangewend die intercom te gebruiken. Meestal is het immers een meneer die vraagt of ik stoelen te matten heb, of iemand van het Leger des Heils die mij een laatste kans op redding in het vooruitzicht stelt.
De intercom scheelt mij dus veel onnodig geloop. Eén keer echter heb ik mij door een aantrekkelijke vrouwenstem laten vermurwen, al had de onduidelijkheid over wat ze van me moest mij argwanend moeten maken. Om de een of andere, wellicht hormonale, reden vergat ik mijn gebruikelijke horkerigheid en verving ik het ‘nee dank u’ door een kruiperig ‘ik kom eraan’. Voor de deur trof ik een oudere jongedame met een map affreuze tekeningen. Zij hield een betoog waaruit ik opmaakte dat ze iets kunstzinnigs studeerde, enkele kinderen van een vertrokken onverlaat moest onderhouden én dat ik zulke mooie krullen had… Eerst vol mededogen, maar na het complimentje vol gekuip en geslijm, bladerde ik door de kunstwerken, die slechts € 150,- (!) kostten. Ik zou ze op de vlooienmarkt voor nog geen euro hebben gekocht, maar stond even later toch met zo’n kreng in mijn werkkamer. Daar verstopte ik het, uit angst dat mijn vrouw mijn feilen zou merken. Toen ik even later de fiets uit de garage haalde, hoorde ik de betrokken dame met twee collega-venters praten. Ze lachten smakelijk om mijn onbenulligheid en wisselden nog wat trucs uit om diehards zo’n flutding aan te smeren.
Maandenlang heb ik me geschaamd, want een gestudeerd man trapt natuurlijk niet in zulke praktijken… Tot het tv-programma Radar een met de verborgen camera opgenomen inkijkje gaf in de manier waarop artsenbezoekers worden ‘getraind’ om huisartsen leugens, bedrog en dus middelen te verkopen. Als je dat als huisarts ziet, zet je toch meteen een bord in je tuin met ‘Onze hond voedt zich uitsluitend met artsenbezoekers!!!’? Huisartsen zeggen misschien – zo leerden de toekomstige charlatans tijdens de training – dat de NHG-Standaard een ander middel adviseert, maar dat zijn angstige artsen! Die durven zelf niet te beslissen! Daar moet je handig op inspelen! Vergeet niet te vragen naar hun zieke moeder over wie zij de vorige keer vertelden. Dat soort dingen moet je altijd goed bijhouden! We zagen enkele onherkenbaar gemaakte huisartsen de artsenbezoeker binnenhalen alsof het Sinterklaas was (ze had inderdaad achteloos een lipgloss in de schoenen van de assistentes laten vallen). Het hoofd van de NHG-afdeling Richtlijnontwikkeling merkte (terecht) op het allemaal een beetje zielig te vinden, maar mij ging-ie lang niet ver genoeg. En ook de altijd strijdbare Hans van der Linden spoog geen vuur. Maar waar zijn we nou mee bezig? Al jaren zoeken werkgroepen van gemotiveerde en ter zake kundige huisartsen, geadviseerd door de relevante specialisten, uit hoe een aandoening het best kan worden gediagnosticeerd en behandeld. Daarbij wordt ook veel aandacht gegeven aan de voor te schrijven medicijnen. Hoe is het dan in godsnaam mogelijk dat er nog altijd huisartsen zijn die denken het beter zelf te kunnen bepalen door naar de gladde, misleidende verhalen van artsenbezoekers te luisteren? Het zal patiënten toch niet gebeuren dat hun niet wordt voorgeschreven wat het beste is, maar iets wat een of ander dilettanterig gesprekje tussen een verleidster en een dwalende ziel heeft opgeleverd? Als het NHG (of ZN?) zijn geld nou eens echt héél goed wil besteden, dan stuurt het elke huisarts in Nederland een dvd’tje met die gefilmde training van artsenbezoekers toe. Dan zal geen huisarts, anders dan in het holst van de nacht misschien, nog zo’n sirene in de praktijk durven ontvangen!
Hans van der Voort hvdvoort@knmg.nl
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
