Uit dieronderzoek is bekend dat stress tijdens de zwangerschap nadelige gevolgen kan hebben voor de ontwikkeling en het gedrag van het jonge dier na de geboorte. De hypothese is dat stresshormonen de ontwikkeling van de hypofyse-bijnieras verstoren, waardoor het dier verminderd stressbestendig wordt. Huizing onderzocht, of dit ook geldt voor mensen. Daartoe ondervroeg zij 230 gezonde zwangeren gedurende de zwangerschap drie keer aan de hand van vragenlijsten. Daarnaast werden cortisol en ACTH in speeksel en bloed bepaald. De kinderen van deze vrouwen werden op de leeftijd van 3 en 8 maanden onderzocht op hun motorische ontwikkeling en temperament. Voorwaar geen eenvoudig onderzoek dus. De resultaten stellen helaas teleur. Er werden weliswaar diverse verbanden gevonden tussen indicatoren van prenatale stress bij de moeder en ontwikkelingsproblemen bij het kind, maar die verbanden zijn niet sterk en ook weinig consistent. Het begint er al mee dat het moeilijk is de vinger te leggen op wat prenatale stress precies is. Als je kijkt naar de subjectieve beleving van stress – distress – dan blijkt dit voor ongeveer de helft te worden verklaard door de persoonlijkheid – neuroticisme. Bovendien is er hooguit een zwak verband tussen de psychologische en de endocrinologische stressmaten. Uiteindelijk blijkt het een onmogelijke opgave om te corrigeren voor de invloed van erfelijkheid en van de postnatale moeder-kindrelatie. In deze ‘normale’ onderzoeksgroep was dus geen overtuigend effect van prenatale stress op de ontwikkeling van het kind aanwijsbaar. Extreme stress-situaties, zoals rampen of oorlogen, zouden een veel sterkere invloed kunnen hebben, maar dat is dus niet onderzocht.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
