Hoe kan men de kwaliteit van het handelen van dokters tijdens consulten goed meten? Het lijkt simpel: kijk naar de diagnose en beoordeel of de vereiste ingrediënten uit anamnese, lichamelijk onderzoek en behandeling aanwezig zijn. Maar is deze methode betrouwbaar? Dresselhaus et al. onderzochten de waarde van deze methode in een origineel onderzoek door gebruik te maken van neppatiënten. Die neppatiënten studeerden een rol in als lage-rugpijn-, COPD-, suiker- of hartpatiënt en bezochten twintig dokters die zich daarvoor beschikbaar hadden gesteld. Na het consult vulde de neppatiënt een vragenlijst in over wat er precies gebeurde tijdens het consult. Die gegevens dienden als gouden standaard waarmee de notities van de dokters vergeleken werden. In totaal werden 4460 items uit 160 consulten beoordeeld. De dokters noteerden in 6,4% items in het dossier die volgens de neppatiënten in werkelijkheid niet gedaan waren (fout-positieven). Ze noteerden 20,5% van de items niet die in werkelijkheid wel gedaan waren (fout-negatieven). Ruim een kwart van de gegevens blijkt dus niet in overeenstemming met de werkelijkheid. Terecht wel of niet geregistreerde items hadden meestal betrekking op het lichamelijk onderzoek of de diagnostiek. Natuurlijk schrijf je als dokter niet alles op. Dat kan nu eenmaal niet in de alledaagse praktijk. Als het essentiële er maar staat. Kwaliteitsonderzoek moet daar niet op losgelaten worden. (PL)
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
