De vraag of borstkankerscreeningsprogramma's op de lange termijn een even grote reductie in mortaliteit teweegbrengen als in een paar gerandomiseerde onderzoeken naar de effectiviteit van borstkankerscreening is gevonden, is nog steeds niet beantwoord. Voor- en tegenstanders slaan elkaar met cijfers en andere argumenten om de oren (H&W 2002;45:110-2 en 312-3). In een aantal landen – met name landen waar borstkankerscreening in de afgelopen decennia is ingevoerd – lijkt de sterfte aan borstkanker af te nemen. Die bevinding zou pleiten voor de effectiviteit van dergelijke programma's, ware het niet dat in sommige landen de dalende lijn al inzette voor het programma was ingevoerd. Bij deze afname is het lastig om vast te stellen wat nu het aandeel is van de screeningsprogramma's en wat het aandeel is van betere behandelingsmogelijkheden en een toegenomen aandacht voor knobbels in de borst. In Nijmegen startte al in 1975 een borstkankerscreeningsprogramma. Voor de periode van 1969 tot 1997 zijn de sterftecijfers voor borstkanker van Nijmeegse vrouwen vergeleken met die van vrouwen in Arnhem en in de rest van Nederland. De onderzoekster vond een statistisch niet-significante reductie (6-16%) van de borstkankersterfte in het Nijmeegse cohort. De schommeling in sterftecijfers is onder andere afhankelijk van het geboortecohort, maar vertoont geen duidelijk patroon over de jaren. De promovenda noemt een aantal mogelijke verklaringen voor dit ‘teleurstellende’ resultaat: te kleine populaties in Nijmegen en Arnhem; contaminatie door gelijktijdige opportunistische screening (niet waarschijnlijk), ongelijke verdeling van risicofactoren in de drie populaties (niet waarschijnlijk), een relatief lage opkomst (rond de 60% in Nijmegen), en ten slotte een eerdere diagnose ook in de ongescreende groepen door toegenomen aandacht voor borstkanker. Of moeten we toch maar concluderen dat we steeds meer gegronde redenen hebben om te twijfelen aan het nut van borstkankerscreening? (HvH)
Literatuur
- 0.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
