Jicht door de eeuwen heen

Ten tijde van het Romeinse Rijk stelde Seneca al vast dat vrouwen de mannen achternagingen in (liederlijk) gedrag en eetgewoonten met als gevolg dat ze vaker jicht kregen, aldus Richard Johnson in het New England Journal of Medicine.1 Jicht blijkt net als andere, met name cardiovasculaire aandoeningen een mondiale verspreiding te krijgen met de introductie van het westerse dieet. Hij schreef een commentaar bij een groot prospectief cohortonderzoek bij ruim 47.000 mannen naar de relatie tussen dieetfactoren en jicht.2 De onderzoekers wilden weten welke purinebevattende voeding nu het meest bijdraagt aan een verhoogd risico op jicht. Ook wilden ze weten of de inname van zuivelproducten echt een beschermende werking heeft zoals al in de zeventiende eeuw werd aangenomen. Ze volgden 12 jaar lang 47.000 mannen die niet eerder een jichtaanval hadden doorgemaakt en brachten hun voedingsgewoonten gedetailleerd in kaart. Ruim 1200 mannen rapporteerden één of meer jichtaanvallen, waarvan in 730 gevallen de diagnose bevestigd kon worden. De kans op jicht nam toe met de inname van vlees en vis met veel purine, (relatief risico respectievelijk 1,41 en 1,51) maar niet met de inname van purinerijke groenten. Ook was er geen relatie tussen het optreden van jicht en het totale proteïnegehalte van de voeding. Zuivelproducten, vooral de magere varianten, hadden een beschermende werking (relatief risico 0,56). De onderzoekers corrigeerden voor alcoholgebruik en andere bekende risicofactoren. Elke extra dagelijkse portie vlees deed het risico met 21% stijgen, en elke wekelijkse extra portie vis leverde een stijging van 7% op. Omdat de incidentie nog steeds erg laag ligt, is dát allemaal niet zo dramatisch, maar helaas hebben ondanks de waarschuwingen van Seneca ook deze onderzoekers vrouwen buiten beschouwing gelaten. (HH)