Vreemdelingenlegioen

Intimiteit. En de grenzen ervan. Het blijft moeilijk. Als dokter dring je jezelf toch op in het intieme leven van je patiënt. Dat is algemeen geaccepteerd vanuit de erkenning ‘dat het niet anders kan’. Maar soms is dat nog knap lastig. Vooral als het gaat om mensen die je heel goed kent. Een voorbeeld uit eigen leven. Het is inmiddels al weer wat jaartjes geleden dat ik mijn vader bezocht aan, wat zou blijken, zijn laatste ziekenhuisbed. Eén scène staat me nog glashelder voor ogen. Hij is halfwakker. Routinematig sla ik de dekens even terug, om te zien hij een katheter in heeft. Mag het? Ik ben toch dokter! Mijn vader is meteen klaarwakker, trekt de dekens snel terug om zich te verweren tegen mijn blikken. Eigenlijk, geef ik toe, vond ik het zelf ook ongepast. Althans, ik voelde me er niet gemakkelijk bij. Hoe anders reageerde mijn vader als een arts of verpleegkundige de dekens terugsloeg… Waarom hangt de mens zo aan de troost van vreemden? Waar ze tegen hun partner over zwijgen, pas bij het aanraken van de deurknop aarzelend over durven vertellen aan hun huisarts (‘Trouwens, voor ik het vergeet, dokter, wat ik nog wilde vragen…’) vertellen ze ronduit aan een vreemde in de trein, het vliegtuig of op vakantie. Alsof het intieme delen met een bekende niet kan, niet wil of niet mag. Alsof de intieme delen dan het blootst liggen. Het is aan een vreemdeling ons bloot te leggen. Waarom? Omdat die niet doorvraagt, daar waar het pijnlijk wordt…? Omdat onze intimiteiten voor hem hooguit voorbijgaand zijn? Omdat hij onze naaktheid vervolgens afdekt door zijn vertrek? Omdat hij veinst onze winden niet te ruiken? Omdat hij begrijpend knikt, vooraleer wij zijn uitgesproken? Omdat je weet dat hij terugkomt, al is het in de gedaante van een andere vreemde? Misschien. Vermoedelijk. Waarschijnlijk? Je partner, je kinderen, je familie bezitten een collectief geheugen. Een geheugen dat niet aflaat. Eenmaal naakt getoond, blijf je voor altijd naakt. Waar je je kwetsbaarheid soms liever even aan het zicht onttrekt. Waar je verlangt dat men soms even niet roert in je ziel. Het is deze kwetsbaarheid die je doet verlangen naar een vreemde. Al bestempel je hem natuurlijk niet zo. Nee, zelfs je dierbaren noemen hem niet zo. Nee, nee, wij zouden hem geen ‘vreemde’ durven noemen. Voor ons is hij een ‘professional’.