U had mij eens moeten horen als ik aan de rand van de dorpsvijver aan mijn vriendjes uitlegde wat daar in het water allemaal woelde en krioelde. Het water was nog glashelder. Je kon overal de bodem moeiteloos zien, zodat ik van alles kon aanwijzen. Ik wist er wel íets van, maar waar mij dat interessant leek – of noodzakelijk, omdat ze anders wegliepen – fantaseerde ik er lustig op los. Aan mijn broertjes kon ik mijn lesjes niet kwijt. ‘Donder toch op met je rotbeestjes!’, kreeg ik steevast te horen. Dan trok ik mij terug in de ivoren toren van de miskende wetenschapper. Maar de vriendjes hadden wél interesse. Ze luisterden niet alleen heel goed, ze gingen ook als discipelen het dorp in en vertelden aan andere kinderen of aan hun ouders de wetenswaardige verhalen over de fauna in die mysterieuze dorpsvijver. Als ik er eens bijstond wanneer een van mijn ‘leerlingen’ zijn verhaal deed, steeg het schaamrood mij soms naar de wangen. Niet om wat dat jongetje er zelf weer bij verzon, maar om wat hij wel degelijk rechtstreeks vanuit mijn eigen duim vernomen had. Dat móést een keer fout gaan en dat deed het ook… Frankie was de zoon van de dorpsonderwijzer die in de vijver erg goed thuis was. In zijn klas hingen grote platen met alles wat maar interessant was in zoet water. Hij hoorde de verhalen van zijn zoontje aan en vroeg tenslotte fronsend naar de bron van al dat fraais. De volgende dag vroeg hij mij na school even te spreken. Hij was heel aardig, vond het leuk dat ik zo geïnteresseerd was, maar meende wel dat ik kinderen geen dingen mocht wijsmaken die ik niet kon bewijzen. Daar konden gevaarlijke dingen door gebeuren, zei hij.
En als al het niet-bewezene is geschrapt, dan gaan we op de leefwijze van de patiënten letten. De nieuwste vinding is een klein kastje, dat de patiënt bij zich moet dragen als een delinquent met elektronisch huisarrest. Zijn arts kan dan met een ontvangertje nagaan of de patiënt voldoende beweegt. Binnenkort wordt er een luidsprekertje bij ingebouwd, zodat de arts kan ingrijpen bij ongewenst gedrag: ‘Laat staan, die auto, Van der Voort! Je kunt dat stuk best lopen…’ ‘Ja, dankjewel, Henk!’ De zorgverzekeraars staan te popelen: je krijgt alleen een polis als je zo’n, almaar geavanceerder, kastje bij je draagt. Wanneer je een week onvoldoende hebt bewogen, hebt gerookt of te veel vet of alcohol hebt genuttigd, krijg je een waarschuwing. Ze overwegen 180 volt gedurende 1 minuut op je kastje. Na drie weken ongewenst gedrag krijg je een sms-je dat je polis is opgezegd. Je kunt je dan bij andere maatschappijen opnieuw aanmelden. ‘Bent u ooit uit een verzekering gezet? Dan kunnen we niets meer voor u doen…’
Ja, het wordt een vreselijke wereld. Maar we hebben gelukkig één troost: we worden almaar ouder dus we kunnen er steeds langer van genieten! hvdvoort@knmg.nl
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
