Veel huisartsen zijn tegenwoordig georganiseerd in zorggroepen. Chronische zorg voor diabetespatiënten wordt hierbij centraal georganiseerd. Tot nu toe was het onduidelijk of deze organisatievorm daadwerkelijk bijdraagt aan de kwaliteit van zorg. Een Canadees onderzoek laat zien dat het aantal vermijdbare verwijzingen van diabetespatiënten naar de eerste hulp afnam na de introductie van zorggroepen.
Canadese onderzoekers gebruikten gekoppelde eerste- en tweedelijns routinegegevens van de jaren 2000-2012 in Quebec. Vanaf 2002 werden praktijken georganiseerd in zorggroepen met populaties van 10.000 tot 20.000 patiënten met ondersteuning door praktijkverpleegkundigen voor de diabeteszorg. De hypothese van de onderzoekers was dat deze organisatievorm zou leiden tot minder onnodige verwijzingen, zoals hyperglykemische ontregeling, van diabetespatiënten naar de eerste hulp. De gedachte was dat een betere controle en instelling van glucosewaarden door de praktijkverpleegkundigen leidt tot minder acute complicaties van diabetes. Bezoeken aan de eerstehulppost werden geregistreerd met ICD-codes. Als primaire uitkomstmaat werd de trend in vermijdbare bezoeken aan de eerstehulppost voor introductie van de zorggroepen vergeleken met de trend na de introductie. Als controlegroep werd de trend in het aantal verwijzingen voor acute appendicitis berekend.
Het aantal patiënten met diabetes steeg in deze periode met 93%, van 275.728 naar 533.438. Ondanks deze forse stijging was 10 jaar na introductie van de zorggroepen het aantal vermijdbare bezoeken aan de eerstehulppost afgenomen met 2,12 (95%-BI 1,29 tot 2,94) per 10.000 diabetespatiënten per week. Deze afname was pas 6 jaar na de introductie van zorggroepen zichtbaar. Voor de controlegroep appendicitis was er geen significante afname.
Dit onderzoek laat zien dat het aantal vermijdbare bezoeken aan de eerstehulppost voor diabetespatiënten afneemt door zorggroepen. Uiteraard was dit een Canadees onderzoek, maar de organisatievorm en patiëntenpopulatie is gelijk aan de Nederlandse situatie. Een nadeel van dit onderzoek is dat er geen andere klinische uitkomsten, zoals Hba1c-waarden, bloeddruk en lipidenprofiel, bekeken werden. De vraag is uiteraard of het aantal bezoeken aan de eerstehulppost een goede maat is voor kwaliteit van zorg. Daarnaast kan getwijfeld worden aan de klinische relevantie van de gevonden afname. Voor de controlegroep was het beter geweest om te vergelijken met praktijken te die niet georganiseerd zijn in zorggroepen. Herhaling van dit onderzoek voor de Nederlandse situatie, inclusief andere mogelijke controlegroepen en kwaliteitsindicatoren, is dus welkom.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
