Braakland

Regelgeving en praktijk lijken soms wel aparte werelden. Regels voor de omgang met vuurwerk zijn er te over, maar die behoedden Enschede niet voor een ramp. Een ander voorbeeld, uit de gezondheidszorg is de Wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen (Bopz). De moeizaam ontstane wet is bedoeld voor het regelen van onvrijwillige opname in een psychogeriatrisch verpleeghuis of een ‘zwakzinnigeninrichting’. Om de overbelaste burgerrechter te sparen, moet een onafhankelijke commissie uitsluitsel geven. Paul van Ginneken (Trimbos-instituut) onderzocht hoe dat nu in de praktijk werkt. Zeven jaar na het van kracht worden van de wet blijken er nog steeds RIO's en indicatiecommissies te zijn die niet eens een begin hebben gemaakt met het uitvoeren van de taken die de wet hun heeft opgedragen. Van Ginneken kan cynisme niet vermijden: ‘Of het nu gaat om het in het geheel niet, of om het gebrekkig vervullen van de Bopz-taak, er is geen haan die ernaar kraait.’ Dit komt onder meer doordat RIO's en indicatiecommissies niet onder het toezicht van de Inspectie vallen. Cynisch of niet, hij heeft volstrekt gelijk als hij zegt dat ‘opneming in een instelling zonder toestemming van de betrokkene een ingrijpende maatregel is die zijn grondrechten aantast’. De beste oplossing zou zijn het betrokken artikel 60 van de wet te schrappen en de burgerrechter in te schakelen. Vooralsnog zit de patiënt echter ergens in het braakland tussen regelgeving en praktijk. Willoos overgeleverd aan willekeur. (FM)