Dat de zorg complex is en kleine veranderingen soms grote gevolgen hebben (of grote veranderingen slechts kleine) lijkt me weinig nieuws. Toch hebben zowel politici, zorgverzekeraars als gewone dokters soms een wat al te simplistisch beeld van de maakbaarheid van complexe systemen. Net als het boek Complexity for clinicians, dat Wim van Geldrop hierboven bespreekt, gaat dit boek uit van de chaostheorie. De 28 hoofdstukken zijn verdeeld in 7 secties. De eerste vier zijn het interessantst: een basisuitleg over complexiteit, een sectie over organisaties als lerende systemen, een sectie over complexiteit, cultuur en leiderschap en een over het nauwelijks vertaalbare begrip emerging. Met dat laatste bedoelen de auteurs het proces van stimuleren van nieuwe en onverwachte ontwikkelingen. De laatste drie secties gaan wel heel specifiek over de NHS en persoonlijke ervaringen van auteurs met veranderingen van hun eigen systemen (zoals een verzorgingshuis, opnameplanningsystemen en buurtbeheer). In een hoofdstuk wordt precies uiteengerafeld hoe ingewikkeld de veranderingen in een afspraakplanning in een grote huisartsenpraktijk zijn. Hoewel zo’n figuur je wanhopig maakt, maakt zo’n plaatje precies duidelijk dat veranderen in de zorg heel wat ingewikkelder is dan even snel iets doen.
De korte samenvattingen zijn vaak het leukst om te lezen, waarvan ik ‘organizations can function satisfactorily without a detailed grand plan’ een van de mooiste vond. Op sommige plekken is het boek langdradig en wollig geschreven. Het had ook wel de helft dunner gekund, maar het biedt kwaliteitsdeskundigen en vooral beleidsmakers bij de overheid en zorgverzekeraars enige bagage om voorzichtiger met ons op de werkvloer om te springen dan ze meestal doen.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
