De ethiek van XXLarge: lof der matigheid

Het alsmaar uitdijende obesitasprobleem leidt tot allerlei ethische vragen over schuld, schande, schade, schaamte en schoonheid. Deze werden recentelijk door Inez de Beaufort belicht in de Erasmus MC-lezing. Dikke mensen worden gemakkelijk gehouden voor lui en moreel slap. Een dik uiterlijk is lelijk en met het innerlijk zal het wel net zo zijn. Dikkerds zijn ook asociaal, want ze jagen anderen op kosten. Daarnaast staan ze omdat ze hun omvang niet kunnen verbergen, voortdurend bloot aan misprijzende blikken. Met de schuldvraag moeten we voorzichtig omgaan. Is het de schuld van een samenleving waarin maaltijden de tussendoortjes van tussendoortjes zijn geworden? Zijn dikkerds slappelingen? Of is dik worden simpelweg een noodlot? Een gemakkelijke oplossing is er niet, omdat we moeten manoeuvreren tussen de vrijheid om de eigen levenstijl te kiezen en de bescherming van degenen die dat niet kunnen. Uiteindelijk gaat het erom mensen te overtuigen dat een gezonde levensstijl in hun eigenbelang is. Ondertussen moet de samenleving de hindernissen voor een gezond leven te bestrijden. Het individu krijgt het advies om te streven naar een evenwicht tussen bewegen en stilstaan bij wat je eet. De Beaufort noemt dit, hoe kan het ook anders in een Erasmuslezing, de Lof der matigheid. Hierbij hoort de kunst van het genieten. Want genieten is een kunst die controle, zelfbeheersing en aandacht veronderstelt, maar die gelukkig wel is gelardeerd met een vleugje zonde. Geen seksuele onthouding maar de kunst van het goed minnaarschap. Gewichtsproblemen komen deels door gedachteloos schrokken en schransen. De achterbankgeneratie moet meer bewegingsvrijheid krijgen. Leer kinderen om te proeven, om smaken te waarderen, om eten te respecteren en vooral om ervan te genieten. Dat draagt bij aan de beheersing van overgewicht. (TW)