De verdwenen medische faculteit

In zeven van de acht universiteiten is de medische faculteit opgegaan in een geïntegreerd universitair medisch centrum. Alleen in Maastricht zijn het academisch ziekenhuis en de medische faculteit officieel nog gescheiden. De KNAW gaf eind 2001 een boekje uit over het nut en noodzaak van deze samenvoeging van zorg en wetenschap. In academische ziekenhuizen is de scheiding tussen onderzoekers en hulpverleners aanzienlijk minder scherp dan in de huisartsgeneeskunde, waar hoogleraren en onderzoekers nog maar spaarzaam praktijk doen. Academische ziekenhuizen kunnen echter moeilijk specialisten aantrekken: onderzoekers in opleiding zijn niet meer te krijgen en het hele middenkader verdwijnt. Als er een topspecialist moet worden aangetrokken, moet hij ‘gelijk strateeg, manager, communicator, ondernemer én grensverleggende wetenschapper zijn en zonder al die eigenschappen hoeft hij niet eens te solliciteren’ volgens Vooijs in zijn bijdrage. Daar voldoet dus niemand aan. Beter loopbaanbeleid van artsen en onderzoekers zou kunnen helpen de leegloop te stoppen. Wetenschappers worden gevormd door enthousiaste leermeesters. De platte – volgens Rooymans soms wat anarchistische facultaire structuur – zou daar wellicht een betere voedingsbodem voor zijn dan de strakke, grote ziekenhuisstructuur. De opkomst van het marktdenken in zorg en onderzoek levert het gevaar van demotivatie op. Minder enthousiaste mensen betekent minder creatief onderzoek en op termijn minder goede zorg. Over verspilling van menselijk kapitaal gaat ook de discussiebijdrage van Winants verderop in deze H&W. Samengaan van faculteiten en ziekenhuizen is een feit en biedt ook wel voordelen, maar de gevaren blijven, ook voor de ‘meeverhuisde’ afdelingen huisartsgeneeskunde. Hoe blijven die eigenlijk herkenbaar? (JZ)