De whiplash-epidemie

West-Afrika zijn juju, wij onze whiplash-epidemie. Veel onderzoek naar de oorzaken daarvan stamt van geselecteerde groepen, zoals patiënten op een eerstehulpafdeling. Pobereskin pakte het beter aan en onderzocht 1147 personen die bij de politie geregistreerd stonden als betrokken bij aanrijdingen van achteren. Van hen deed 44% mee aan het onderzoek: 78% had na een week nekklachten en 52% had na een jaar nog pijn. De belangrijkste voorspeller van pijn na een week waren: nekpijn die al tevoren bestond – wat logisch is – en het bezit van een grote auto – wat niet zo logisch is. Pijn een jaar na het ongeval werd goed voorspeld door het verwikkeld zijn in een schadeprocedure (OR=4). Whiplash is een zeer cultuurspecifiek syndroom. Zo komen nekklachten na een aanrijding van achteren niet voor in Litouwen, waar schadeclaims voor dit probleem niet mogelijk zijn. Zou de volgende analogie gerechtvaardigd zijn? Er heerst hier het geloof dat ook simpele aanrijdingen vreselijke gevolgen kunnen hebben; de advocaat (juju), de agent en de dokter houden dat geloof en dus die angst in stand door de mededeling toch vooral naar die nek te laten kijken, de aangeredene wordt selectief attenter op dat lichaamsdeel en voelt dus meer, en zet – inmiddels patiënt geworden – de achtervolging op de schadeclaim in. Een verschil met Afrika is het beloop: acuut, kortdurend en recidiverend aldaar versus meer geprotraheerd alhier. Misschien zijn ze in West-Afrika net zo verbaasd over onze whiplash als wij over hun genitale schrompeling. (PL)