Depressie en fouten

De huisarts vindt het soms moeilijk om een depressie bij zijn patiënt te herkennen, maar heeft de huisarts zijn eigen depressie wel in de smiezen? En beïnvloedt de depressie zijn zorg? Een onderzoek onder 123 assistenten-kindergeneeskunde in 3 Amerikaanse ziekenhuizen liet zien dat 20% van hen positief scoorde op een screeningslijst voor depressie. Men volgde alle 123 assistenten 1,5 maand en alle fouten bij het voorschrijven van medicijnen werden opgespoord. De assistenten maakten in totaal 45 fouten (bij 6078 voorschriften). Depressieve assistenten bleken gemiddeld zes maal zo vaak een fout te maken als hun niet-depressieve collega’s (1,55 per maand versus 0,25 per maand). Er was geen verband met burnt-out problematiek. Opvallend was wel dat zowel assistenten die leden aan depressie als aan burnt-out vaker zelf fouten rapporteerden dan hun collega’s. Assistenten met een depressie ervaren het eigen functioneren dus terecht als een probleem, maar assistenten met burnt-out ten onrechte. Wat geldt voor kinderartsen geldt natuurlijk ook voor huisartsen. Moeten we alle artsen screenen op depressie en depressieve artsen onder toezicht laten werken? Dat gaat allemaal wat ver, zeker op basis van dit beperkte onderzoek. Een (te) hoge score op een screeningslijstje is nog wel iets anders dan een klinische diagnose. Dit onderzoek moet ons echter wel aan het denken zetten. De prevalentie van ‘mogelijke depressie’ is erg hoog en ook de toename van fouten is fors. Het lijkt dus raadzaam dat een dokter die meent dat hij depressief is gepaste actie onderneemt. Ook een mogelijke depressie bij een collega moet bespreekbaar zijn. Soms heb je een zetje nodig. (HvW)