Doktersbriefje

Dokters mogen geen verklaringen schrijven: niet voor huisvesting, niet voor beenruimte in het vliegtuig. Dat mag allemaal niet van de artsenorganisatie. Als iedere dokter dit zou doen, dan was het gauw afgelopen met die doktersbriefjes. Maar ja, ik vind het wel eens zielig. En dan doe ik stiekem toch een briefje. Wel mogen we opschrijven wat er feitelijk mankeert aan dat been of die knie. We schrijven dus dat iemand een zwak hart heeft, meer niet. Feiten wel, interpretaties niet. Of ik maak er theater van, voor de lol. Want nee verkopen, daarvoor moet je in de stemming zijn. ‘Meneer vertelt van zijn beenkramp in uw vliegtuigstoel. Hij trapt dan wild om zich heen en krijst van de kuitpijn. Ooit heeft hij zo een noodlanding veroorzaakt. Medisch gezien is een businessclassstoel het minste, voor de gewone prijs natuurlijk.’ Nog vreemder was het jongetje dat een medische verklaring vroeg om van voetbalclub te wisselen, wegens stress door pesten bij zijn oude club. Zogezegd lager spelen levert nog meer stress op (die snapte ik niet). Deed hij het stiekem toch, dan moesten de clubs onderling veel geld betalen (?). In een zwak moment koos ik de theatrale aanpak. Stress is namelijk vreselijk ongezond en ontzettend medisch. Toevallig tegelijk legde mijn collega aan een ander jongetje uit – zelfde sport, zelfde clubs, zelfde stress – dat dokters geen briefjes mogen schrijven. Beide ouderstellen troffen elkaar bij de balie. U snapt de stampij. En ik kreeg op mijn kop van mijn collega, terecht. Misschien moet ik voortaan weer mijn oude brief doen: ‘Heeft bubonische longpest en open tbc. Ik raad u aan te doen wat de man vraagt, want anders krijgt hij van opwinding een hoestbui’. Nico van Duijn