Een journaal vol haio’s

‘Haio’s en wetenschap, een moeilijke combinatie,’ schreef ik een tijd geleden boven een commentaar in dit tijdschrift.1 Deze combinatie blijkt toch minder moeilijk te zijn. Om haio’s meer bij H&W te betrekken organiseerden de redactie van H&W en het Taalcentrum van de VU een schrijfcursus voor haio’s. In drie halve dagen leerden we hun om korte stukjes te schrijven. De enige voorwaarde die we ze stelden, was het schrijven van twee journaalstukjes. In dit nummer de aftrap. Een journaal volgeschreven door jonge dokters, ieder met een eigen invalshoek. De hoeveelheid relevante literatuur voor de huisartsenpraktijk is enorm.2 Alper komt tot een lijst van 341 tijdschriften, die samen jaarlijks meer dan 8 000 artikelen publiceren. Het zou een dokter bijna 630 uur per maand kosten om al deze artikelen te lezen. Zoveel tijd heeft geen enkele dokter en daarom publiceren bijna alle medische tijdschriften – net als H&W – nieuwsberichten. Zo vangt de praktiserende huisarts een glimp op van recent gepubliceerd onderzoek. Huisartsen lezen de eerste vier pagina’s van H&W niet voor niets zo goed. Voor het schrijven van korte nieuwsberichten moet je de literatuur bijhouden, moet je kritisch lezen en moet je een stuk in persoonlijk perspectief plaatsen. Een journaalstukje mag dus prikkelend en opiniërend zijn. Wilkinson benadrukt terecht dat schrijven haio’s stimuleert en dat het tegelijkertijd een moment van reflectie is.3 Je woorden aan het papier toevertrouwen en die vervolgens publiceren maakt je als schrijver zichtbaar, en dat is spannend. Maar je moet stelling durven te nemen om gelezen te worden. In deze H&W gaan de haio’s die uitdaging aan. Lees de journaalstukjes in dit nummer maar. (Tim olde Hartman)