Gebruikers van richtlijnen zijn gemotiveerder om zich aan een advies te houden als dat in heldere taal is opgeschreven. Dat gold tenminste voor patiënten en familieleden voor wie in Engeland een richtlijn Treating and managing schizofrenia was geschreven. In een fraaie RCT kregen de 84 deelnemers (patiënten of familie) ofwel de originele redelijk stijf geformuleerde richtlijn of de richtlijn in plain English. In die laatste versie werd ruim gebruikgemaakt van koppen, tekstblokjes, voldoende getalsmatige informatie en vooral helder en niet-technisch taalgebruik. Als uitkomstmaten golden de intentie het gedrag aan te passen, de attitude ten opzichte van dat gewenste gedrag, het gevoel dat te kunnen controleren, tevredenheid en begrip van de tekst. De deelnemers waren niet zo zeer meer tevreden met de aangepaste tekst en ook was het begrip niet veel beter, maar in de interventiegroep was wel de intentie om het gedrag te veranderen en het gevoel te kunnen controleren veel hoger. Terecht schrijven de auteurs dat wat voor schizofrene patiënten en hun familie geldt, mogelijk ook geldt voor dokters. Uitgezocht is dat nog nooit, maar het lijkt me zo logisch. Heldere taal helpt helder denken. Journalisten, essayisten en romanciers zijn daar al heel lang van overtuigd. De Nederlandse standaarden zoals die van het NHG en CBO zijn meestal niet geschreven met de lezer voor ogen. Zo’n dikke pil als de bijgevoegde NHG-Standaard Cardiovasculair risicomanagement nodigt niet gelijk uit tot lezen (hoewel u dat natuurlijk wel moet doen). Onderzoekers en richtlijnmakers zouden in de leer moeten bij tekstschrijvers, of hun basisteksten door hen moeten laten herschrijven. Dat komt alleen maar de waardering voor hun werk ten goede. (JZ)
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
