Meer anafylaxie bij orale immunotherapie voor pinda-allergie

De auteurs includeerden 12 RCT’s met in totaal 1041 patiënten. De mediane leeftijd van de deelnemers en de follow-uptijd waren respectievelijk 8,7 en 1 jaar. Orale immunotherapie werd in acht RCT’s vergeleken met placebo, in drie met vermijdingstherapie en in één met sublinguale immunotherapie. De belangrijkste uitkomstmaat was het optreden van een (anafylactische) allergische reactie. De secundaire uitkomstmaat was het doorstaan van een provocatietest: ongestoord een vooraf bepaalde hoeveelheid pinda’s kunnen eten in een gecontroleerde omgeving.

Patiënten die orale immunotherapie kregen, hadden een drie keer zo groot risico om een anafylactische reactie te krijgen als patiënten die geen orale immunotherapie kregen (relatief risico (RR) 3,12; 95%-BI 1,76 tot 5,55; 9 RCT’s). Ook traden vaker niet-anafylactische allergische reacties op, zoals braken (RR 1,79; 95%-BI 1,35 tot 2,38), en werd vaker een adrenaline-injectie gegeven (RR 2,21; 95%-BI 1,27 tot 3,83). Patiënten die orale immunotherapie kregen, hadden wel een veel grotere kans om een provocatietest succesvol te doorstaan (RR 12,42; 95%-BI 6,82 tot 22,61).

In de meeste RCT’s wordt de provocatietest gebruikt om aan te tonen dat immunotherapie desensibilisatie veroorzaakt. In deze review bekeken de auteurs juist de uitkomsten die voor de patiënt belangrijk zijn en die blijken een stuk minder gunstig. Alhoewel de orale immunotherapie voor desensibilisatie zorgt, lijken de patiënten er niet op vooruit te gaan wat betreft het niet meer krijgen van een anafylactische reactie, en gaan ze er mogelijk zelfs iets op achteruit. Het begeleidend redactioneel stelt dat meer focus op preventie nodig is door tijdige introductie van pinda’s in de voeding bij kleine kinderen. En dat is iets om mee te nemen in de voorlichting aan patiënten.