Meten is pas weten

Van Leeuwen et al. selecteerden 594 kinderen die in de periode van 2010 tot 2013 in de huisartsenpraktijk op consult kwamen bij de huisarts of huisarts-in-opleiding. Zij legden gewicht en lengte volgens protocol vast op gekalibreerde weegschalen en lengtemeters. Het gerapporteerde gewicht werd ingevuld op een vragenlijst door ouders of door de kinderen zelf als zij 9 jaar of ouder waren.

Op basis van gemeten gewicht en lengte werden de kinderen ingedeeld in drie groepen: 370 kinderen (62,3%) hadden een normaal gewicht, 108 (18,2%) kinderen hadden ondergewicht en 116 (19,5%) kinderen hadden overgewicht.

Er waren duidelijke verschillen tussen de gerapporteerde maten bij de kinderen, bij overgewicht was bijvoorbeeld het gerapporteerde gewicht ruim 1 kg minder. Deze verschillen waren zodanig dat deze gevolgen zouden hebben voor het beleid van de huisarts. Zo werd overgewicht vastgesteld bij 116 kinderen, maar op basis van het gerapporteerde gewicht zouden 20 van deze kinderen worden ingedeeld als normaalgewicht en 4 zelf als ondergewicht. Van de 109 kinderen die door de meting in de ondergewichtgroep zouden vallen, zouden er op basis van het gerapporteerde gewicht 33 in de normaalgewichtgroep worden ingedeeld en zelfs 1 in de overgewichtgroep.

Voor de huisarts is het precieze gewicht en BMI belangrijk voor het behandelbeleid en de follow-up. Zelf meten is beter dan afgaan op gerapporteerde maten van lengte en gewicht.