RCT bij somatiseren

Het onderzoek van Wiefferink is interessant omdat vooral de interactie van de somatiserende patiënt met zijn naasten en de huisarts wordt bezien. Dat past in de traditie rond somatische fixatie en de rol van de huisarts die Huygen en Grol in de jaren tachtig uitvoerig beschreven. 3 Reden genoeg om deze RCT te publiceren. De bevindingen van de trial dienen echter met de nodige voorzichtigheid geïnterpreteerd te worden. Een belangrijk probleem in de trial is de wijze van randomiseren. De patiënten zijn gerandomiseerd, waarbij de precieze methode voor RCT-puristen toch enige vragen oproept: hoe is het nu precies gegaan met de patiëntennamen per praktijk? Bij onderzoek in de huisartspraktijk worden tegenwoordig veelal praktijken gerandomiseerd, zodat ‘besmetting’ door ander gedrag van de huisarts bij de controlepatiënten minder voorkomt. Een dergelijke randomisatie vergt echter een groter aantal patiënten om betrouwbare uitspraken te kunnen doen. Het grote aantal uitvallers is uiteraard ook een probleem: van de 152 patiënten die in aanmerking kwamen, zijn er aan het eind van de rit maar 60 over van wie alle gegevens bekend zijn. Dat maakt de ‘power’ van het onderzoek om het werkelijke verschil tussen interventie en controle te ontdekken er niet beter op. Maar ondanks deze methodologische bezwaren is het artikel het lezen waard en kan de discussie over somatisatie in onze brievenrubriek weer geopend worden. (JZ)