Omgaan met chronische pijn kent vele stijlen, zoals flink doorlopen, het zelf opknappen en niks laten merken. Dat kan neutraal, dat kan demonstratief, om begrip te forceren. Partners van mensen met chronische pijn reageren daarop heel verschillend. Ook partners verschillen in omgaan met narigheid, in dit geval met de pijn van de ander. Hoe dit uitpakt is onderzocht met opnames van partnergesprekken. Eenderde van de pijnpatiënten uit zich neutraal tegenover hun partner. Ze laten niet erg merken hoe zwaar het is, maar doen ook niet stoerder dan ze zijn. De rest heeft zo zijn eigen repertoire, zoals dramatiseren, demonstratief onmachtig zijn, catastrofale overwegingen uiten dat het zo meteen wel erger zal worden, of depressief of angstig klagen tegenover hun partner.
Wie niet de hele dag op die manier klaagt, krijgt thuis de steun en het begrip die nodig zijn. Een partner kan een lichte neurose goed hebben, maar niet voortdurend. Bij vaak klagen geeft de partner het steunen op. Het klagen wordt huwelijkse ruis, de liefde erodeert.
Het klinkt allemaal heel menselijk. Ik word er wel nieuwsgierig van. Welke klaagstijl van de pijnpatiënt past het best bij welke partnerstijl? Doet de goedzak het als partner beter bij de demonstratief onmachtige pijnpatiënt of juist bij de angstige? Doet de boze verwijtende pijnpatiënt het beter bij een heftig meeklagende partner? Of is een partner die de ander totaal negeert comfortabeler? Trouwens, wie heeft wie uitgezocht toen de relatie begon, de pijnpatiënt de partner of andersom? Het wordt tijd voor een gespecialiseerde datingsite. Boze pijnpatiënt zoekt dito partner, handicap geen bezwaar.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
