Telefonische triage niet altijd veilig

Deze conclusies trekken Marleen Smits en haar collega’s van het Radboud UMC op basis van een scenario-onderzoek uitgevoerd in 2013 onder Nederlandse doktersassistentes. Zij schreven 36 casescenario’s voor assistentes gebaseerd op de NHG Triage Index. De scenario’s varieerden in urgentie en in benodigde zorg en werden eerst voorgelegd aan een expertpanel (drie huisartsen en drie praktijkassistentes van een huisartsenpraktijk) en een veldpanel om een ‘juiste’ beoordeling ofwel referentiestandaard te verkrijgen. Een scenario werd geschikt gevonden wanneer er 70% consensus was over de beoordeling van de urgentie en benodigde zorg. De assistente had vijf opties: 1) onmiddellijk huisarts waarschuwen en eventueel ambulance bellen; 2) spoedafspraak met de huisarts binnen één uur; 3) afspraak met de huisarts binnen drie uur; 4) afspraak met de huisarts zonder tijdsdruk en 5) telefonisch advies. Uiteindelijk waren negentien scenario’s geschikt en iedere deelnemende assistente (n = 474; respons 41%) kreeg er vier of vijf digitaal voorgeschoteld.

In 64% van de cases maakten de assistentes de juiste inschatting, in 19% overschatten zij de benodigde urgentie en zorg en in 17% onderschatten zij deze. Iedere afwijking van de referentiestandaard, dus iedere andere inschatting, werd geteld als een ‘fout’. Opvallend is dat triagetraining, gebruik van een triagetool of autorisatie door de huisarts geen effect had op het aantal fouten. Assistentes die dagelijks op vaste tijden overlegden met de huisarts hadden een iets lager foutpercentage dan assistentes die niet overlegden (34% tegenover 38%). Het is belangrijk om herkenning van hoog-urgente cases te verbeteren.

Annet Sollie