Wekker in het hoofd

Een enkele keer verslaap ik me. Raar is dat ik dan één minuut voor het spreekuur begint, wakker schrik. Gelukkig woon ik dicht bij de praktijk. Tien minuten later zit ik achter mijn bureau, gepoetst en geschoren. Ik heb de wekker dan niet gehoord, denk ik. Maar misschien is dat niet waar. Misschien ben ik vergeten te bedenken dat ik naar de wekker moet luisteren. Vroeger kon ik bij het inslapen denken: ‘Wordt wakker als het kind huilt’. Dan sprong ik vlot uit bed als het kind huilde. Maar een knetterend onweer diezelfde nacht kon me niet wakker krijgen. Vaak word ik een minuut voordat de wekker afgaat vanzelf wakker.
Dat werkt het beste als ik me, vlak voor het slapen, bijvoorbeeld inprent dat ik om zeven uur wakker moet worden. Als ik ’s nachts wakker word en vergeet om de tijd opnieuw in te prenten, verslaap ik me. Het lijkt er op dat mijn breinwekker uitgezet is door het ‘s nachts wakker worden. Het is een echte wekker die je kunt verstellen. Want met de zomertijd verschuift de wekker een uur; tenminste, als ik er aan denk.

Mijn breinwekker is dus geen echte tijdklok, zoals de verstoorde klok bij een jetlag. Dat is een absolute klok die reageert op zonlicht en op melatonine. De wekker in mijn hoofd kan ik verzetten met denkkracht. Het is een denkwekker. Verslapen is de denkwekker doelbewust uitzetten of vergeten aan te zetten. Wakker worden en verslapen: het zijn besluiten, vlak voor het slapen gaan.