Zo kan’t niet langer

‘Zo kan ’t niet langer, ik wil euthanasie’. In hun ellende zeggen mensen dat weleens. Maar bij een euthanasiewens willen we een weloverwogen besluit. Net zoals je weloverwogen besluit te trouwen of kinderen te krijgen. Dat weloverwogen besluit kunnen dokters wel willen, maar patiënten verschillen hierin nogal. Je hebt denkers, impulsieven, overleggers en niet-beslissers.

Laatst sprak ik met iemand die euthanasie wilde. Tot mijn verrassing bleek hij een niet-beslisser te zijn. Hij dacht dat hij een beslissing moest nemen, bij een algemeen gesprek over het einde van zijn leven. Maar besluiten wat hij zou willen als…, dat kon hij niet. Nooit gedaan, besluiten nemen. Zijn hele leven had hij gedaan wat zijn handen vonden. Soms zelfs simpelweg aanpakken wat hem in de handen werd gedrukt. Maar dan deed hij dat ook. Hij was een vermijder, geen wegloper.

We spraken af het niet meer over het einde van het leven te hebben. Dat luchtte hem op. Ik kon hem zeggen dat besluiten dood te willen vanzelf gaat. Zo’n beslissing klopt aan. En dan zal hij opendoen, want zo zit hij in elkaar. Hij hoeft het gesprek over de dood niet op te zoeken. De dood zal vanzelf langskomen. Dat vond hij een geruststellende gedachte.