Preconceptiezorg, wiens zorg eigenlijk?

In 2007 adviseerde de Gezondheidsraad in het rapport ‘Preconceptiezorg, voor een goed begin’ dat in Nederland preconceptiezorg een plaats zou moeten krijgen. Adviezen over onder andere niet roken, aanpassing van medicijngebruik, slikken van foliumzuur en aanpassen van voeding worden nu gegeven wanneer de zwangerschap al tot stand gekomen is. Een Stichting Preconceptie werd in het leven geroepen met afvaardiging uit verschillende beroepsgroepen. En zo vond het Tweede nationale congres preconceptiezorg plaats in september 2009. Dit werd vooral bezocht door verloskundigen en daarnaast een enkele huisarts. Verloskundigen bieden kinderwensspreekuren aan, maar het loopt nog niet storm. Vrouwen zitten nu eenmaal niet graag bij de verloskundige in de wachtkamer tussen zwangere buurvrouwen die vragen ‘en hoe ver ben jij?’ Paren moeten dit consult bovendien zelf betalen omdat er geen vergoedingstarief is. In het debat over hoe de risicogroepen bereikt moeten worden, gaat men voorbij aan het feit dat de huisarts beschikt over een HIS waarmee je vrouwen in hun vruchtbare leeftijd kunt selecteren. Eerder onderzoek naar preconceptiezorg in de huisartsenpraktijk liet al zien dat deze methode werkzaam is en dat vrouwen - anders dan vaak gedacht - graag informatie ontvangen. Dit betekent wel de nodige extra inzet van de huisarts of zijn praktijkondersteuner. Hoewel de overheid meent dat dit basiszorg is, zal de huisarts in het pas aangeplante bos van alle zorgketens deze mening niet delen zonder dat een tarief is geregeld. Er is dus een nieuwe NHG-Standaard Preconceptiezorg in ontwikkeling, want zonder standaard geen tarief en zonder tarief geen preconceptiezorg door de huisarts. Het is eigenlijk net als met het bezoek aan het preconceptiezorgcongres zelf: zonder accreditatiepunten geen deelnemende huisartsen. (Kristel van Asselt)