De homocysteïnebelofte ontploft

In een dubbelblind gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek volgden de onderzoekers 7 jaar lang 12.000 Engelse patiënten die een hartaanval hadden gehad tussen 1998 en 2008. Dagelijks kregen zij 2 mg foliumzuur en 1 mg vitamine B₁₂ versus een placebo. De uitkomstmaat was het krijgen van een groot cardiaal event zoals hartdood, een hartaanval of een kransslagadercorrectie, een al dan niet-dodelijk CVA of een operatie aan een van de grote slagaders. In de follow-up kwam er in beide groepen even vaak een event voor (25%). Het relatieve risico (RR) was 1,04 (95%-BI 0,97-1,12) en was ook op geen enkele andere specifieke uitkomst significant verschillend: voor de groep ‘kransslagaders’ (20%) gold een RR van 1,05. CVA kwam bij 4,5% in beide groepen voor, RR 1,04. Evenmin was er een significant verschil tussen het aantal doden door vaatproblemen (9,6 versus 9,3%) De incidentie voor kanker (waarop een vermeend hogere kans was) verschilde niet significant. Hoewel er jarenlang een substantiële verlaging van de homocysteïnespiegel was bereikt met de suppletie van foliumzuur en vitamine B₁₂ leidde dit niet tot enig effect op de bovenvermeldde uitkomstmaten. En dat terwijl er een reductie van 25% was voorspeld op de cardiovasculaire events! Dit onderzoek zorgt ervoor dat de latente gedachte van veel artsen dat er ‘iets’ was met hart- en vaatziekten, homocysteïne en foliumzuur definitief ‘uit’ kan worden gezet. Zo blijkt maar weer: een associatie is nog geen reden voor interventie. (Mark Valk)