Patiënten met het prikkelbaredarmsyndroom die een antibioticakuur kregen, rapporteerden minder buikklachten volgens twee grote placebogecontroleerde interventieonderzoeken. Brede klinische toepassing is echter een brug te ver.
Ons therapeutisch arsenaal bij patiënten met het prikkelbaredarmsyndroom (PDS) is beperkt tot het geven van informatie en adviezen voor zelfzorg. De NHG-Standaard adviseert geen medicamenteuze therapie, behoudens mogelijk middelen bij obstipatie. Een van de vele pathofysiologische verklaringsmodellen voor PDS gaat uit van bacteriële overgroei in de darm. Twee Noord-Amerikaanse onderzoeken haakten aan op dit principe door rifaximine toe te dienen aan PDS-patiënten met het doel de overgroei in te perken en daarmee PDS-gerelateerde klachten te reduceren. Rifaximine is een breedspectrumantibioticum dat in de darmen blijft en vrijwel niet wordt opgenomen in de bloedbaan. Het middel is in Nederland niet verkrijgbaar, in de Verenigde Staten is het geregistreerd voor reizigersdiarree. In twee identieke trials kregen 1260 PDS-patiënten – zonder obstipatie – 2 weken lang driemaal daags 550 mg rifaximine of placebo. In de antibioticagroep had 41% adequate klachtenverlichting na 4 weken, versus 31% in de placebogroep. Het effect bleef significant na 10 weken. Maar kunnen we nu spreken van terechte opluchting voor PDS-patiënten? Hier lijkt sprake te zijn van een statistisch significant, maar klinisch niet relevant verschil. De duurzaamheid van het effect is onbekend, en juist dat lijkt van belang bij deze chronische functionele aandoening. Grootschalige, herhaaldelijke behandeling van PDS-patiënten zou verder tot ongewenste resistentie leiden. Helaas dus geen magische pil voor PDS. Goede voorlichting blijft de kern bij PDS en houdt voorlopig in dat het gebruik van medicamenten niet wordt aangeraden. (Jochen Cals)
Literatuur
- 1.Pimentel M, et al. Rifaximin therapy for patients with irritable bowel syndrome without constipation. N Engl J Med 2010;364:22-32.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
