Op controle komen

^{We controleren wat af! Onze suikerpatiënten de CVRM-klanten, astmatici, COPD-ers, hoogbejaarden: noem maar op. Vaak betreft het mensen met weinig klachten, meestal mensen zonder hulpvraag. We geven adviezen, stellen medicatie bij, motiveren en informeren. Allemaal heel nuttig en ‘evidence-based’.}

^{Gek alleen dat dokters zelf zich onttrekken aan al dit heilzame gedoe. Ik ken geen dokter die braaf op bloeddrukcontrole komt, die zijn astma laat controleren (of die van zijn kinderen), die enkele malen per jaar bij de POH komt voor zijn suiker. Voor onszelf kunnen we het belang van deze controles kennelijk beter relativeren dan voor onze patiënten. We laten ons afrekenen op of nemen elkaar de maat over een controletrouw die we voor onszelf overdreven of niet nodig vinden.}

^{Misschien zijn dokters meer dan anderen geneigd tot verdringen, misschien zijn zij beter in zelfmanagement, misschien hebben zij een grotere weerzin tegen afhankelijkheid en pillen: mij is daar geen onderzoek over bekend.}

Het lijkt mij dat dit fenomeen erop wijst dat andere factoren dan het bewezen medische nut bepalend zijn voor de gang naar de dokter en dat arts-patiënten die anders (beter?) wegen dan andere patiënten. Misschien moeten we het tegemoet komen aan díe factoren wat meer gaan meewegen in de organisatie van ons werk. Dat lijkt me belangrijker dan het turven hoe vaak we welke meting bij wie hebben gedaan.