Oefentherapie voor patellapeestendinopathie

De klinische presentatie van de jumper’s knee is focale pijn aan de proximale patellapees bij peesbelastende sportactiviteiten, waardoor de patiënt last heeft van verminderde belastbaarheid en beperking van sportprestaties.1 De arts stelt de diagnose in de eerste plaats klinisch en kan deze verifiëren met echografie.2

De NHG-Standaard Niet-traumatische knieklachten adviseert aanpassing van sportbelasting, maar constateert ook een gebrek aan onderzoeken om het beleid op te baseren.3 Voor de fysiotherapeut zijn excentrische single-leg squats op een schuin oppervlak al jaren de behandeling van eerste keuze.45 Nadelen van deze oefentherapie zijn dat er pijn moet worden opgewekt en dat de behandeling mogelijk minder effectief is tijdens het wedstrijdseizoen.6 Een nieuwe aanpak is opbouwende oefentherapie met statische, dynamische, explosieve spierkracht en sportspecifieke oefeningen. Deze behandeling heeft als voordeel minder pijn uit te lokken, wat mogelijk leidt tot een betere tolerantie en therapietrouw. Daarnaast zou deze nieuwe behandeling beter aansluiten bij een geleidelijke terugkeer in sport.78

De Rotterdamse onderzoekers selecteren sporters uit de open populatie (van 18 tot 35 jaar) die normaal ten minste driemaal per week (amateur)sport beoefenen.9 Een sportarts en een radioloog (echografie) beoordelen de deelnemers. Vervolgens wordt geloot tussen excentrische en opbouwende therapie, waarna het streven is binnen 24 weken pijnvrij in de sport terug te keren. De onderzoekers bekijken de voortgang met innovatieve echo- en MRI-technieken.

De eerste resultaten worden gedurende dit jaar bekendgemaakt en zullen een beter inzicht geven in het verschil in effectiviteit van beide oefenprogramma’s als behandeling voor de jumper’s knee.