D-dimeertest blijft het best om trombose uit te sluiten

De onderzoekers bekeken bloedmonsters van patiënten bij wie men een trombosebeen of longembolie vermoedde en die een lage score hadden op de klinische beslisregel (inclusief D-dimeer). Het bloed werd onderzocht op biomarkers voor inflammatie (procalcitonine, C-reactieve proteïne (CRP)) en biomarkers voor trombose (stollingsfactor VIII en trombine-antitrombinecomplex (TAT-complex)). Het toevoegen van deze biomarkers aan het diagnostische algoritme zou kunnen helpen om een ontsteking te onderscheiden van trombose. 

Van de 237 geïncludeerde patiënten (gemiddeld 55,5 jaar; 36,7% man) hadden 190 geen VTE, 36 een trombosebeen en 11 een longembolie. De onderzoekers vergeleken de hoogte van de 4 biomarkers tussen de patiënten met en zonder VTE. Deze 2 groepen bleken niet te verschillen in de hoogte van TAT-complex en procalcitonine. De biomarkers CRP en factor VIII waren wel significant hoger in de VTE-groep. Aan de hand van de relatie tussen sensitiviteit en specificiteit berekenden de onderzoekers de area under the curve (AUC): hoe groter, hoe beter het diagnostische onderscheidingsvermogen. Individueel waren CRP en factor VIII niet beter dan D-dimeer: de AUC was respectievelijk 0,76 (95%-BI 0,69 tot 0,84); 0,75 (95%-BI 0,68 tot 0,83) en 0,90 (95%-BI 0,86 tot 0,94). Ook het combineren van de biomarkers met D-dimeer gaf geen significante verbetering dan D-dimeer alleen.

Een beperking van het onderzoek is het kleine aantal patiënten met een VTE. Toch adviseren de onderzoekers om niet verder te zoeken naar de waarde van (nieuwe) biomarkers, maar om de interpretatie van D-dimeertesten te verfijnen. Zo is er mogelijk verbetering door gebruik te maken van leeftijdsgebonden afkapwaardes of hogere afkapwaardes bij lage klinische scores. D-dimeer in combinatie met een lage score op de klinische beslisregel blijft het best om VTE veilig uit te sluiten in de huisartsenpraktijk.