Nablijven

Toegegeven, er zijn aanwijzingen dat nascholing van eerstelijnshulpverleners helpt. Aanwijzingen, meer niet. Neem depressie. Uit een onderzoek in The Lancet bleek opnieuw dat nascholing niet leidde tot betere herkenning van depressie, noch tot een gunstiger beloop. 1 Zou je hierover nog de schouders ophalen (immers who cares?), zo langzamerhand krijgen echter ook andere beroepsgroepen oog voor deze tegenvallende resultaten. Zo kreeg het onderzoek in The Lancet een review in het Maandblad Geestelijke Volksgezondheid. 2 Reviewer Ormel (hoogleraar sociale psychiatrie) toont een kritisch realistische geest: ‘Ingesleten patronen van herkenning, diagnostiek en behandeling zijn immers zeer moeilijk blijvend te veranderen.’ Hij noemt vervolgens drie voorwaarden waaraan nascholing moet voldoen: nascholing dient aantrekkelijk te zijn met veel inbreng van de huisarts zelf; de huisarts moet het nut ervan inzien en de huisarts moet behalve de kennis ook de middelen krijgen om aan kwaliteitsverbetering te doen. Naar zijn inschatting is alleen aan het eerste criterium voldaan. Maar Ormel is ook kien genoeg om de kritische houding jegens de methode vervolgens om te buigen naar een strategisch statement: ‘Het zou goed zijn om in gezondheidscentra eerstelijnspsychologen aan te stellen’ en een pleidooi te houden voor ‘centrale regie’ bij GGZ-problemen, daarbij tactisch in het midden latend wie die regierol krijgt. Zo wordt er via de omweg van de nascholing met melktandjes geknaagd aan de rol van de huisarts bij psychische problemen. (FM)