De opleiding huisartsgeneeskunde staat onder druk. Dreigende tekorten dwingen de overheid tot capaciteitsuitbreidingen van de instituten terwijl er juist een afnemende belangstelling voor de opleiding bestaat. De overwegend negatieve signalen vanuit de media ten aanzien van de toenemende verantwoordelijkheden en werkbelasting bij weinig aanlokkende financiële vergoedingen doen steeds minder basisartsen besluiten huisarts te willen gaan worden. Dit imago leidt ertoe dat de beschikbare plaatsen moeilijk op te vullen zijn. Dit boek bespreekt de beroepsopleidingen tot huisarts en verpleeghuisarts. Als uitgangspunt wordt de karakteristieke driehoeksverhouding genomen waaruit deze twee opleidingen bestaan. De driehoek wordt gevormd door drie pijlers: ten eerste de assistent-in-opleiding (AIO), ten tweede het opleidingsinstituut zelf en ten derde de opleider. Onderling hebben ze allen, in wisselende mate, met elkaar te maken. Het eerste hoofdstuk beschrijft de relevante theoretische achtergronden voor de opleiding tot (verpleeg)huisarts. Verscheidene onderwijstheorieën en theorieën over het leren van volwassenen passeren hier de revue, ondersteund door verduidelijkende voorbeelden. Ook wordt verwezen naar verdere achtergronden bij de theorieën. Hoofdstuk 2 bespreekt de afzonderlijke ‘spelers’ in de driehoeksverhouding. In de daarop volgende hoofdstukken wordt ingegaan op de afzonderlijke relaties tussen deze spelers. Zeer gedetailleerd worden alle mogelijke aspecten binnen deze relaties besproken, ondersteund door goed aangegeven en realistische voorbeelden. Waar nodig worden valkuilen en handreikingen samengevat weergegeven. In een apart hoofdstuk wordt de assistent-in-opleiding binnen zijn praktijksituatie belicht. Hier wordt vooral veel aandacht besteed aan basale aspecten zoals patiëntenpopulatie, diensten en samenwerking binnen en buiten de praktijk of het verpleeghuis waarmee de AIO te maken krijgt. De laatste twee hoofdstukken zijn gewijd aan de vaardigheden die de AIO en de opleider zouden moeten bezitten, dan wel zich eigen moeten maken. Voor de opleider wordt aandacht besteed aan observatie, feedback geven, leerdoelen, onderwijs en reflectie. De vaardigheden van de AIO behelzen evidence-based medicine, onderwijs, communicatie en samenwerking. Nagenoeg alle vaardigheden hier besproken, worden aangevuld met tips, waarschuwingen en handreikingen. Het boek is informatief en geeft op een prettig leesbare en realistische wijze de opleiding tot (verpleeg)huisarts weer zoals deze ontwikkeld is in de afgelopen jaren. Aan werkelijk alle mogelijke scenario's is gedacht en aandacht besteed. De aanvulling met voorbeelden en valkuilen geeft het geheel een levendig karakter. Maar het moet mij van het hart dat mij bij het lezen hetzelfde ‘schoolse’ gevoel bekroop dat ook het volgen van de opleiding oproept. Ik vraag mij vooral af of het wel aansluit bij het academische niveau van de betrokken spelers. Het boek is met name geschikt voor assistenten-in-opleiding tot (verpleeg)huisarts en hun opleiders.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
