Begin november verschenen in BMJ enkele artikelen over mannen en hun gezondheid onder het motto ‘Are man in danger of extinction?’ Mannen leven flink wat korter, en niet alleen fysiek maar ook in de bovenkamer zijn we wiebelig, getuige het tweemaal hoge cijfer van geslaagde zelfmoorden. Gevangenissen worden voor het grootste deel bevolkt door mannen en LOM-scholen door jongetjes. Je zou verwachten dat zo'n kwetsbare groep meer naar het spreekuur zou gaan en dan ook wat meer tijd toebedeeld zou krijgen. Meer bevolkingsonderzoekingen doen ligt dan ook voor de hand. Het tegendeel is het geval. Boeiende fenomenen, maar wie boeit het, wie maakt zich zorgen hierover, of is er mee begaan? De meeste mannen niet. We koesteren nog de illusie dat we tot het sterke geslacht behoren, ook al gaan alle bewijzen in de andere richting. Dat we tot het zwakke geslacht behoren is kwetsend en dat is een gevoel waar we nou wel goed in zijn. En waar vroeger onze moeders overal voor zorgden, ontstaat nu een hiaat omdat onze eega's al emanciperend, zijn uitgemoederd. Een mannenbeweging zie ik hier ten lande nog niet ontstaan, maar wat meer aandacht voor de relatieve ongezondheid van ons zwakke geslacht ( being a man is a danger) kan onze beroepsgroep, met steeds meer vrouwen, wel gebruiken. Misschien nog een keer een speciaal nummer van H&W? Maar dan liefst wat minder seksespecifiek: in het themanummer van H&W enige jaren geleden schreven 12/13? vrouwen en geen (of was het er 1?) man.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
