Accreditering van de huisartsenpraktijk: Dokter Bob laat zich keuren!

Over zijn leesbril heen kijkt dokter Bob van zijn computer naar de hoogblonde mevrouw Clarijn tegenover zich. Met enige ontzetting realiseert hij zich dat zij in de afgelopen maanden steeds om de twee weken een herhalingsrecept voor slaapmiddelen is komen halen. Loom slaat mevrouw Clarijn haar viooltjesblauwe ogen naar hem op. Te loom? Had de vrouw vroeger ook al zo'n zwoele blik? Een lichte paniek slaat dokter Bob om het hart bij het zien van de flink doorbloede pleister om haar ranke duim. En zag hij niet ook al een zwachtel om haar fragiele enkel toen zij net kwam binnenstrompelen? Kleine ongelukjes – zo weet dokter Bob – komen vaak voor bij gedrogeerde patiënten. Zijn schuld? Zijn paniek slaat om in ergernis. Hoe vaak heeft hij nu al niet tegen zijn assistente gezegd dat ze herhalingsreceptuur voor slaapmiddelen moet controleren alvorens die ter ondertekening aan hem te geven. Tijdens de koffiepauze pakt hij flink tegen haar uit. ‘Dit is jóúw schuld, Sibille’, briest hij tegen het verblufte meisje. ‘Je weet bést dat je me recepten voor slaapmiddelen apart moet voorleggen, compleet met de doses die in de afgelopen periode zijn voorgeschreven.’ Tranen wellen op in de reebruine ogen van Sibille. ‘Maar dokter Eric en dokter Monique houden dat altijd zelf in de gaten. Het is veel te lastig als jullie allemaal je eigen regels hanteren.’ Zuchtend trekt dokter Bob zijn altijd parate zakdoek tevoorschijn en dept de tranen van de blozende wangen van het meisje. ‘Stil maar’, sust hij, zich alweer schuldig voelend. ‘Ik zal het er wel met de anderen over hebben.’

Tijdens het maandelijkse HOED-overleg meldt dokter Bob dat hij graag de praktijk wil laten doorlichten. ‘Niet alleen zien we dan precies hoe we het doen in vergelijking met andere praktijken, maar ook wordt duidelijk waar verbeteringen nodig zijn. We kunnen zelfs hulp krijgen bij het maken van verbeteringsplannen en de uitvoering daarvan. Ideaal!’, probeert hij zijn collega's warm te krijgen voor het idee. Dokter Monique sputtert tegen. ‘Volgens mij is dat een heel gedoe. Je moet ellenlange lijsten invullen en er komt zo'n dinges, eh, een consulent, die dan een beetje over je schouder komt loeren. Je patiënten worden ondervraagd over hun tevredenheid, en volgens mij moet je geen slapende honden wakker maken. Het is mij te veel werk en te veel rompslomp.’ Maar gelukkig weet dokter Eric dat er nog veel meer voordelen kunnen zijn. ‘Als we de visitatie verbinden aan accreditering van de praktijk, kunnen we er ook goeie sier mee maken. Volgens mij doen we het helemaal niet zo slecht met z'n drietjes. En dan staat zo'n kwaliteitskeurmerk bij de voordeur wel reuze chic! Bovendien staan we meteen stevig in onze schoenen bij de onderhandelingen met de zorgverzekeraars, want daar kunnen we binnenkort toch niet meer omheen.’ ‘Maar het is zoveel werk om al die gegevens boven tafel te krijgen’, kreunt dokter Monique. ‘Onzin’, bast dokter Eric. ‘Die gegevens hebben we toch nodig voor ons jaarverslag. Dan zorgen we meteen dat onze computers die gemakkelijk kunnen ophoesten. Volgens mij is het een goed idee.’ Dokter Monique geeft zich zuchtend gewonnen. Vanwege zijn grote enthousiasme krijgt dokter Bob de opdracht om de visitatiekar te gaan trekken. Dokter Bob heeft er zin in en noemt zichzelf ‘coördinator kwaliteit’.

Meteen de volgende dag belt dokter Bob 030-288 17 00. ‘Met het Nederlands Huisartsen Genootschap, goedemorgen!’, zingt een vrouwenstem hem door de hoorn tegemoet. ‘Wat een aardige telefonistes hebben ze daar toch’, denkt dokter Bob terwijl hij wordt doorverbonden met Tessa Vocke, de secretaresse van de NHG-sectie Accreditering. Bij haar informeert dokter Bob naar de kosten. Tessa vertelt hem dat de kosten afhankelijk zijn van onder meer het aantal werkende artsen en de aanvullende ondersteunende diensten die de praktijk wil afnemen. ‘Waaruit bestaat dat hele accrediteringstraject dan eigenlijk?’, moppert dokter Bob. ‘Er komt veel kijken bij accreditering’, vertelt Tessa, ‘het intakegesprek met de praktijkconsulent, gebruik van software en andere accrediteringsmaterialen, de visitatie door de VIA-consulent Noot 1en het feedbackgesprek, het bezoek van de accrediteur, uw “bewijsmaterialen” zoals een logo voor op de deur en folders voor uw patiënten, enzovoort. Als u een praktijkconsulent wilt inschakelen die helpt bij het verzamelen van de diverse gegevens, het invullen van de vragenlijst, het maken van verbeteringsplannen of de uitvoering daarvan, dan zijn daar natuurlijk ook kosten aan verbonden. Uiteraard is alles wel aftrekbaar voor de belasting. En bovendien levert het hele accrediteringstraject u nog nascholingspunten op’, ratelt ze. Dokter Bob laat zich voorrekenen waar de praktijk ongeveer op moet rekenen en realiseert zich dat de kosten alleszins redelijk zijn. ‘Oke, dan willen we ons daar graag voor aanmelden’, zegt hij. ‘Ik zal u de benodigde formulieren toesturen’, zegt Tessa. ‘Daar zit ook een lijst bij van erkende praktijkconsulenten. Met de consulente van uw keuze kunt u een afspraak maken voor een intakegesprek.’ Voldaan legt dokter Bob de telefoon neer.

Twee weken later staat Mirjam Kleistra, een zeer ervaren praktijkconsulente, op de stoep. Met één wenkbrauw kritisch opgetrokken leest ze de slogans in de wachtkamer. ‘Bent u in uw longen ziek? Meld u bij dokter Monique!’, en ‘Bent u down of altijd moe? Ga naar dokter Eric toe!’, en ‘Loopt uw bloedsuiker danig op? Gaat u dan naar dokter Bob!’ Mirjam vindt het een beetje melig, al moet ze toegeven dat de specialisaties van de huisartsen wel meteen duidelijk zijn zo. Verder ziet de wachtkamer er keurig uit, ziet ze. Weliswaar is een vakje van het rek met NHG-Patiëntenfolders leeg, maar daar staat tegenover dat de stapels Privé en Story keurig zijn geordend. Er ligt veel informatie over aandoeningen en patiëntenverenigingen, en het speelhoekje voor de kinderen ziet er heel gezellig uit. Ze knikt goedkeurend. Dan hoort ze geluid achter zich en draait zich om. (AS) Wordt vervolgd