Alendronaat werkt bij osteoporose, maar hoe lang?

De botdichtheid blijft toenemen bij gebruik van alendronaat, ook als dit gebruik 10 jaar wordt voortgezet. Dit is aangetoond in de verlengde follow-up van patiënten uit verschillende driejarige gerandomiseerde en placebogecontroleerde onderzoeken bij postmenopauzale vrouwen. In deze verlengde follow-up werd alleen gekeken naar een deel van de vrouwen (247) die in de eerste jaren alendonaat hadden gekregen in verschillende doseringen. De vrouwen met de hoogste dosering (20 mg dagelijks) kregen na 5 jaar een placebo, en de vrouwen met de dagelijkse doseringen van 5 en 10 mg bleven op deze dosering. Dit gebeurde op een dubbelblinde manier. Bij de stopgroep nam de botdichtheid weer af in de heup en pols – niet in de wervelkolom – maar was na 10 jaar nog boven het aanvangsniveau. Er was geen verschil in het aantal nieuwe fracturen gedurende de laatste 5 jaar in deze groepen. Door de auteurs werd dit egzien als bewijs voor de veiligheid van alendronaat, namelijk dat door langdurig gebruik zeker geen verhoogd risico op fracturen bestaat, zoals bij de introductie van deze therapie wel eens geopperd is. Bij dierproeven was aangetoond dat hoge doseringen bifosfonaten het bot brosser maakten. Maar de vreeg of stoppen na 5 jaar de fractuurkans verhoogt, is ook nog niet ebantwoord. Het aantal vrouwen was te klein om hier een uitspraak over te doen. Wel neemt de botdichtheid na stoppen weer af, maar blijft tot 5 jaar na het stoppen boven het uitgangsniveau. De NHG-Standaard adviseert om alendronaat bij geïndiceerde patiënten niet langer dan 3 jaar te geven. het is veilig om het langer te geven, maar of dat effectiever is om fracturen te voorkomen blijft de vraag. (RD)