Chronisch PPI-gebruik verhoogt het risico op ijzerdeficiëntie

In een recent case-controlonderzoek vergeleken de auteurs 26.806 patiënten met ijzerdeficiëntie (gebaseerd op een gecodeerde, nieuwe diagnose en ten minste één voorschrift voor ijzersupplementen binnen 30 dagen na diagnosestelling) met eenzelfde aantal patiënten zonder ijzerdeficiëntie. Elke case werd gematcht met een controlecase met hetzelfde geslacht, dezelfde leeftijd en huisartsenpraktijk. Binnen de onderzoekspopulatie werden drie subgroepen onderscheiden: 1) patiënten die gedurende ten minste één jaar voor diagnosestelling onafgebroken PPI’s voorgeschreven hadden gekregen; 2) patiënten die ten minste één PPI-voorschrift voor diagnosestelling hadden ontvangen, maar niet voldeden aan de criteria voor langdurig gebruik en 3) patiënten die voorafgaand aan diagnosestelling geen PPI-voorschrift hadden ontvangen. Van de cases behoorden 2960 patiënten tot de groep langdurig gebruikers, 6607 patiënten tot de groep beperkt gebruikers en 17.239 patiënten tot de groep niet-gebruikers. Bij de controles was dit respectievelijk 1091, 5058 en 20.657. Zowel in de groep langdurig gebruikers als in de groep beperkt gebruikers kwam een nieuwe diagnose ijzerdeficiëntie significant vaker voor dan in de groep niet-gebruikers (OR 3,60; 95%-BI 3,32 tot 3,91; respectievelijk OR 1,51; 95%-BI 1,44 tot 1,58). Bovendien was het verband sterker bij een hogere dosis (20 mgr omeprazol of meer) en een langere gebruiksduur PPI (langer dan 1 jaar).

Aan het rijtje mogelijke nadelen van chronisch PPI-gebruik (osteoporotische fracturen, respiratoire en gastro-intestinale infecties) kan ijzergebrek mogelijk worden toegevoegd. Deze bevindingen ondersteunen het advies van de NHG-Standaard Maagklachten om jaarlijks de indicatie van chronisch gebruik van zuurremmers te beoordelen en met een zo laag mogelijke dosis uit te komen.