Patiënten overschatten het gunstige effect van medicamenteuze behandelingen en ook de risico’s die ze lopen op ziekte. Ook dokters verliezen soms de harde cijfers uit het oog omdat ze de hele dag met ziekte en invaliditeit bezig zijn. Samen zetten ze een beweging naar meer behandelen in gang, waarvoor ze bij nuchter gebruik van de beschikbare kennis mogelijk niet zouden kiezen. Als ik mijn patiënten uitleg dat zij meer dan 90% kans hebben dat zij hun voorgeschreven statine de komende tien jaar voor niets slikken of dat het behandelen van hun bloeddruk (met meestal meer dan een soort medicijn) nog minder doeltreffend is, wek ik soms grote verbazing dat dokters zich hiermee überhaupt bezighouden. Eerste reactie is nogal eens het afzien van behandeling. Maar om spijt en (zelf)verwijt te voorkomen sluit ik bij mijn advisering toch aan bij de richtlijnen van het NHG, wat sommigen over de streep haalt om deze behandeling dan toch te accepteren. Heimelijk ben ik blij als een patiënt zijn poot stijf houdt en geen medicijnen gaat slikken. Mijn twijfels over medicalisering, interacties, bijwerkingen en financiële haalbaarheid worden nog groter als ik door de apotheek gemaand wordt mijn 80-jarige patiënt vanwege zijn ascalgebruik ook nog maagbescherming te geven.
Staken van de preventie vind ik nog moeilijker. Patiënten zijn soms gehecht aan hun niet-geïndiceerde pillen en durven er niet mee te stoppen. Mensen die me bij herhaling vertellen dat ze het niet erg zouden vinden om morgen dood op bed gevonden te worden blijven toch trouw hun bloeddrukpillen slikken. Vertellen dat iemand te oud is geworden om nog een gunstig effect van preventie te verwachten wekt ten onrechte de indruk dat ik mijn patiënt ‘afschrijf’. Zo kan het gebeuren dat ik pas in de palliatieve fase van een kankerbehandeling de ascal, statines of bloeddrukverlagers stopzet.
Ik troost mezelf maar met de gedachte dat ik misschien ook het negatieve effect van al die medicatie overschat.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
