De hulpvraag bij depressie is diagnostisch

Patiënten kunnen zelf goed aangeven of zij depressief zijn. Daarbij willen zij het liefst gewoon praten met een huisarts die naar hen luistert. In Nieuw-Zeeland vulden 936 patiënten in de wachtkamer een screeningslijst in. 1 De Composite International Diagnostic Interview (CIDI) vormde de gouden standaard. De prevalentie van depressie was 5%. Naast twee vragen over de aanwezigheid van depressieve stemming en interesseverlies, vroegen de onderzoekers of de patiënten hier hulp voor wilden. Patiënten die naast minimaal één van de depressievragen ook de hulpvraag met ‘ja’ beantwoordden, hadden vaker een depressie dan patiënten zonder deze hulpvraag. De specificiteit steeg van 78% naar 89%, het aantal fout-positieve uitkomsten nam dus af. De specificiteit steeg zelfs naar 94% als de huisarts de uitkomst combineerde met zijn anamnese. De bijbehorende sensitiviteit was 79%. De diagnose depressie is op deze manier goed uit te sluiten. Dit blijkt uit de negatief voorspellende waarde van 99%. Het blijkt een stuk lastiger om een depressie vast te stellen bij deze lage prevalentie: de positief voorspellende waarde was maar 41%. Zo’n snelle screeningsmethode vormt een prima opening voor een gesprek tussen patiënt en huisarts. En dat is precies wat de patiënt wil. Op het laatste NAPCRG-congres (North American Primary Care Research Group) in Quebec rapporteerde Kendrick over een kwalitatief onderzoek dat was uitgevoerd bij depressieve patiënten en patiënten met een depressie in de voorgeschiedenis. 2 De patiënten benadrukten dat een luisterende dokter op zich al therapeutisch werkte. Daarbij hadden zij echter wel het idee dat dokters tegenwoordig steeds minder tijd en moeite nemen om echt naar hen te luisteren. Kortom, we moeten minder tijd besteden aan onpersoonlijke handelingen zoals het invullen van vragenlijsten of voorschrijven van pillen. Het wordt tijd dat we weer meer oog krijgen voor de patiënt als mens, die vaak heel goed weet wat goed voor hem of haar is. (EL)