De rug, maar dan anders

Dokter Koning geeft in dit boek zijn bewogen visie op de diagnostische en therapeutische mogelijkheden bij patiënten met chronische rugpijn. Hij doet dit vanuit de positie en de ervaring met chronische patiënten die de pijnpoli bezoeken. Hij onderbouwt zijn visie zo veel mogelijk met verwijzingen naar de literatuur (316 in getal). Het ‘andere’ in zijn aanpak is dat hij op basis van dezelfde literatuur voor een aanpak kiest die haaks staat op wat gangbaar is in Nederlandse (NHG, KNGF, CBO) en internationale richtlijnen. Deze richtlijnen pleiten voor een terughoudend beleid vanwege de meestal gunstige prognose en het gebrek aan bewijs voor therapeutisch ingrijpen. Koning betwist deze interpretatie van de literatuur en pleit vanwege het grote persoonlijke en maatschappelijke leed bij chronische pijn juist voor maximale diagnostiek en therapie, met in zijn geval de nadruk op injectietechnieken. Ondanks het ontbreken van bewijs pleit hij voor het toepassen van diagnostische en therapeutische injectietechnieken bij patiënten die langer dan 4 weken rugpijn hebben (46-76% van alle patiënten met rugpijn, volgens de cijfers die hij geeft). Koning gebruikt en interpreteert bewijs uit de literatuur op een wijze die de toets der kritiek niet kan doorstaan. Wat overeind blijft, is het vurige pleidooi om ook bij chronische lage-rugpijn niet bij de pakken neer te gaan zitten. Daarnaast biedt het boek een – voor zover ik weet uniek – Nederlandstalig, leesbaar en uitgebreid overzicht van de mogelijke anatomische en fysiologische achtergronden van lage-rugpijn. Onwillekeurig doet het boek denken aan een situatie die ik van de hockeyvelden ken. Als mijn zoon door een bal op zijn knie wordt geveld, ken ik twee reacties. De een zegt, vanuit het besef dat het vrijwel altijd meevalt en slechts een kneuzing is die even zeer doet: ‘Kom op. Opstaan, even wrijven, even stampen en weer doorgaan.’ De ander zegt vanuit de zorg die ik voor mijn zoon heb en de wens om zijn lijden zo veel mogelijk te beperken: ‘Blijf liggen, ik kom eraan. Haal ijs. Voorzichtig, laat mij even kijken. Gaat het? Je moet het niet forceren hoor!’